De achtste dag (14 oktober): De trein ... Krasjnojarks ... Ilanska ...Taishet ... Nizhneudinsk ... Zima ... Anarsk ... Irkutsk (5153 km vanaf Moskou)

Ik heb geen idee hoe laat ik wakker was. Enorm slecht geslapen. Tegen de ochtend ging het wel. Ik kan je vertellen dat als je misselijk bent en je ligt in een rijdende trein ... geen combinatie. De hele dag gaat een beetje aan me voorbij. Af en toe bij een station even rondkijken. Onderweg slaat Vlado wat proviand in. Mmpfff, moet er niet aan denken.

Eigenlijk wil ik alleen slapen, zou ik niet gewoon reisziek zijn?

Inmiddels zitten we aan de vijf uur tijdverschil. Als we strakjes/vanavond om 1 uur ’s nachts (Moskoutijd) uitstappen is het zes uur ’s ochtends. We verlaten dan de Trans-Siberie express en komen hier ook niet meer op terug. Onze overstap zal naar de Trans-Mongolie express zijn, maar eerst het Bajkalmeer.

Ik neem een primatour en we frissen ons, zo ver als mogelijk, op. Tegen het eind van de avond (? Of dag?) voel ik me weer helemaal het dametje. Voor de zekerheid de hele dag heel weinig gegeten. De dames van het restauratierijtuig kwamen tijdens een van mijn zwijmelsessies langs en lieten (tegen betaling van 60 Roebel = geen geld) twee met vlees gevulde warme broodjesdingen achter. Overal waar ik het woord ding gebruik heb ik er ook echt geen normaal Nederlands woord voor. Het is deeg, waarschijnlijk gefrituurd gevuld met een substantie. Wel lekker. Ben benieuwd!

Deze dag zijn er veel Russen in onze wagon gekomen. Volgens mij gaat het gros er ook in Irkutsk uit. De temperatuur begint nu echt te zakken. We merken het voornamelijk aan de kou die van de treinraampjes afstraalt. Dus ... gordijnen dicht, zodra er niets meer buiten te zien valt.

Mijn indruk na drie dagen in een coupe te zitten: Goed te doen, maar je moet wel boeken en spelletjes bij je hebben. Goed gezelschap in de buurt is ook handig. Verder: uitkijken wat je eet en geen wijn drinken. Rond de 1000 roebel voor een glas is een beetje te, vind ik. (ca. 25 Euro).

Verder is het een goede manier om een paar kilo af te vallen. De dagen hierna kan ik maar hele kleine porties naar binnen krijgen.

De zevende dag (13 oktober): De trein ... Ishim ... Nazvaemskaya ... Omsk ... Barabinsk ... Novosibirsk (3303 km -vanaf Moskou)

Kwart voor zeven Moskou tijd wakker geworden. Plaatselijke tijd is dat inmiddels +3. Dus kwart voor tien.

We hebben de Oeral achter ons gelaten.

Laatste brood gegeten met kaas (if it looks like cheese and it tastes like cheese it must be cheese).

We rijden het station van Ishim binnen en maken wat foto’s. Er staat een stralende zon en de bebossing wordt hier minder. Veel meer open vlaktes en hier en daar een koe. Na Ishim volgt Omsk.

Hier krijgen we een uur tijdverschil erbij. Dus Moskoutijd +3 (+5 NL).

We geven onze Braziliaanse buren een Delfts Blauw doosje als dank voor de Port en lenen van het boek.

Even voor de stop in Barabinks komt een jonge dame van het restauratierijtuig een menu aanbieden. Ze heeft zich ongetwijfeld vergist, want de buitenlanders worden gemeden. Ze zijn vreselijk bang om te communiceren. Het lukt ook van geen kanten. Ze verstaan helemaal niks en kijken dus constant de andere kant uit, terwijl wij toch zo inventief zijn met gebaren en geluiden. Met Kroatisch kreten komen we overigens ook een heel eind.

Gelukkig! Er staan ook Engelse woorden in. Dan weet je wat er in zit (ging ik van uit), maar dan weet je nog niet wat het is. We hebben iets besteld met beef, champignons, uien, zure room en nog wat onduideljik materiaal. Ben benieuwd.

In Barabinsk gaan we de trein uit om drinken en eten voor de volgende ochtend in te slaan. Vlado gaat als eerste en komt trots terug met twee gebakken vissen en een brood. We hebben ook nog een restje wijn: doet me even aan een scene bij een meer denken.

Bij een kioskje op het perron nog worst, kaas, pistachenoten, vruchtensap en water gekocht. Een geweldige foto met onze provodnica (met hoed) en de provodnica van de wagon voor ons.

Je kunt op het perron geweldige bontmutsen kopen, ze zien er alleen vrij synthetisch uit. Toen de trein het perron op reed stond iedereen de mutsen te borstelen zodat ze er toch maar op hun best uit zouden zien. Verder veel vrouwtjes die allerlei etenswaren en drank te koop aan bieden. In de trein komt ook regelmatig iemand langs met gebreide kleding.

Als we in de coupe terugkomen wordt het eten gebracht. Soep! Het is een stevige soep met alle eerder genoemde ingredienten erin. Heel smakelijk. Vlado ziet onmiddellijk zijn kans schoon om de vis soldaat te maken. Gelukkig, want ik was al bang voor een stinkende coupe. De vis heeft meer graten dan me lief is, dus ik doneer spontaan mijn exemplaar. Naast me hoor ik de buren inpakken. Nog een paar uurtjes en zij gaan ons verlaten.

Het landschap is inmiddels weids. Weinig bomen. Onderweg zien we nog wat branden die door mensen onder controle worden gehouden.

Onze provodnica krijgt een paar delftsblauwe klompjes. Sommige mensen moet je te vriend houden.

Novosibirsk is de grootste stad van Siberie. 1,5 miljoen inwoners. 3^e stad in Rusland waar het cultuur en wetenschap betreft. Verder een bekende universiteit. Niet dat we er ook maar iets van zien want we rijden om 22.00 uur plaatselijke tijd het station binnen. Aardedonker. Wat we wel kunnen zien is dat het een grote stad is. Veel lichtjes en wegen met bewegende lampjes. Bewoonde wereld.

Dag Rodrigo en Maria. We zullen jullie de foto’s van het Bajkalmeer sturen.

We lezen nog wat en doen het licht uit. Vanacht vervolgens: ziek! Leve de soep.

De zesde dag (12 oktober): De trein ... Kirov ... Glazov ... Belezino ... Perm ... Ekaterinburg (1778 km)

Dit wordt de eerste dag (24 uur) in de trein. Om precies acht uur word ik wakker. Redelijk geslapen (wat kun je verwachten). In m’n coupe iemand die snurkt, de coupe naast me iemand die snurkt, dus volgens mij ben ik mee gaan doen. If you cannot beat them, join them.

Ontbeten met de spullen die we gisteren gekocht hebben. Brood, worst, beetje yoghurt, mandarijntje, kopje thee, kopje cappucino. (Heet water is in ruime mate aanwezig) Wie doet ons wat? Eerste stop die we bewust (=wakker) meemaken is Kirov. Klein industriestadje op 917 km van Moskou. Uurtje tijdverschil erbij. Zitten we in verhouding tot Nederland op +3. Moskou +1. We zijn dan zo’n 12,5 uur onderweg. Hier staan mensen op het station die spullen aan de man proberen te brengen. Voor zover ik kan zien, heel veel speelgoedbeesten. Vlado stapt uit om de benen te strekken en video-filmpje te maken. Mag niet! Geen video. Na een minuut of tien vertrekken we weer. Ook door het weer ziet het er allemaal een beetje troosteloos uit.

Iemand geinteresseerd in Kirov? Komt ‘ie dan: Kreeg de naam van Sergej Kirov. Was partijsecretaris van de Communistische Partij van Leningrad. Werd gezien als vriend van Stalin, maar werd uiteindelijk in opdracht van Stalin vermoord. Kirov was zo populair en kundig dat hij mogelijk een bedreiging ging vormen voor Stalin. De stad Kirov heette tot 1934 Vjatka en tot 1980 Khylnov. Kirov was een van de velen die door Stalin werden verdonkeremaand. Of geexecuteerd of verbannen naar een concentratiekamp. Aangezien dat vernietigingskampen waren was het resultaat vaak hetzelfde.

We maken kennis met de mensen in de coupe naast ons. Zijn twee Brazilanen. Een huisarts en een gynaecologe, altijd makkelijk zo in de wildernis. Zij gaan tot Novosibirsk (Siberie), want ze durven nog niet verder. Hebben te veel verhalen gehoord in Brazilie. Alsof het daar allemaal zo jofel is ... We drinken wat in de restaurantiewagen (ik ben meteen van m’n wijn-mode af. Niet te betalen hier!) en worden uitgenodigd voor het delen van hun Port. Kan vervelender en de 20-jaar oude port die ze op het vliegveld van Muenchen hadden gekocht smaakte prima. Uit hun en onze tassen kwamen zakken pistachenootjes en het feest was compleet. Erg gezellig. Nog even een Lonely Planet uitgewisseld gekregen voor de avonduren.

Gedurende de dag verandert het tijdverschil +1. Zitten nu dus op Moskoutijd +2. (NL +4)

Leuke bijkomstigheid is dat Rodrigo (zijn vrouw heet Maria) Russisch spreekt en leest. Ooit dacht hij dat Rusland het helemaal zou maken (Glasnost, Perestrojka), maar dat viel een beetje tegen. Nu wil hij in ieder geval vaak naar Rusland op bezoek en is erg jaloers op de trip die wij gaan maken via het Baikalmeer, Nationaal Park Terelj in Mongolie en uiteindelijk Peking.

We eten ’s avonds Noodles die we zelf mee hadden genomen met brood/beleg wat we nog uit Moskou hadden. Appeltje en spelletjes doen, lezen.

Als het begint te schemeren komen we Perm en het begin van het Oeralgebergte binnen. Perm heette van 1940 – 1957 Molotov, naar Vjatsjeslav Molotov. (Premier en later volkscommissaris van buitenlandse zaken). Na de destalinisatierede van Chroesjtsjov in 1956 werden de helden van Stalin niet echt meer gewaardeerd. Molotov ging toen weer Perm heten.

Toen we instapten (Moskou) hadden we al een wagon gezien met Zuid-Koreaanse bewaking. Bij een van de stops wil Rodrigo graag gaan kijken. Vlado loopt met hem mee, maar ze kunnen de wagon niet vinden. Bij de stop in Ekaterinburg (vroeger Swerdlowsk) in de nacht, gaat Rodrigo in z’n eentje op pad en dan blijkt dat ze overdag de verkeerde kant van de trein op zijn gelopen. Hij ziet wat mensen voor de wagon staan onder strenge bewaking.

Ekaterinburg is nu de onofficiele hoofdstad van het Oeral-gebied (eigenlijk de bergen die Europa en Azie van elkaar scheiden), het meest industriele en vervuilde gebied van Rusland.

Temperatuur is ca. 10 graden en het regent/miezert een beetje.

Iedere wagon heeft een eigen Provodnica die de boel netjes schoon houdt en dat doet ze ook echt! Toiletten worden om de haverklap schoongemaakt en zijn voorzien van zeep, papieren handdoekjes, toiletpapier en papieren-wcbril-dingen. Onze coupe is zelfs gestofzuigd.

De vijfde dag (11 oktober): Moskou en de nachttrein ...

Vanochtend na een heerlijke nachtrust, uitgebreid ontbeten in het hotel. We nemen het er maar van, want vanaf vanavond is het afwachten wat we krijgen. Zijn we zelf ook wel debet aan natuurlijk, want we kunnen ook het een en ander meenemen de trein in. We zien wel.

Terug op de kamer eerst even goed m’n reistas uitgemest want de waspoeder was enthousiast in de tas gaan rondspringen. Alles ruikt heerlijk. Even het schema voor de volgende dagen doorgenomen en nog wat bijzonderheden op het internet gezocht. Facebook en Reismee natuurlijk bijgewerkt en alle foto’s op de laptop gezet. Druk, druk, druk.

In de middag een overdekt winkelcentrum ingedoken. Alles is hier te koop, maar je moet het maar kunnen en willen betalen. Inmiddels hebben we wel begrepen en gemerkt dat de vrijheid veel nadelen heeft voor de Russen. Leuk om met je 55^e met pensioen te kunnen, maar dan moet je toch wel bijklussen anders is het armoede. De rijken zijn erg rijk en de armen zijn erg arm. We hebben wat inkopen gedaan in een zelfbedieningszaak die Helena (of zou het Elena zijn?) ons aanraadde. Ook hier, alles te koop. Wel grote prijsverschillen in de artikelen. Zal wel iets te maken hebben met huismerk en buitenlandse merken. We kopen een brood, beleg en drinken voor het ontbijt voor morgen en een pak (slim he? I.v.m. kurketrekker die we niet bij ons hebben) wijn met wat te knabbelen voor ’s avonds.

We duiken ook nog even de Body Shop in voor een Labello(nou ja zoiets)-stift. Hebben ze! Jen blij.

Terug in het hotel alleen lekker geluierd. Mag ook wel na drie dagen draven. Vandaag was ook wel de opdracht om zo veel mogelijk klein geld (kleine coupures) te verzamelen voor het treinenverhaal. Dit is ook nog een hele opgave. Als je pint krijg je onherroepelijk minimaal 500-roebelflappen. 500 Roebel is iets meer dan 12 Euro, dus je kunt je voorstellen wat er gebeurt. We moeten minder dan 500 Roebel tappen om hondertjes te krijgen. Om een beetje geld voor onderweg te hebben sta je wel even bij zo’n bankomat.

Om een uur of half zeven naar het restaurant getogen met in ons achterhoofd de ervaring van gisteravond. (Heel veel betaald voor een fles wijn, misschien terecht maar toch veel)

Nou, dat hebben we geweten. Vanaf het moment dat we binnen kwamen werden we ontweken. Jas werd netjes aangenomen en we werden netjes neergezet en er werden twee hele kleine flesjes water neergezet. Bez gas. (zonder prik). En bedankt!

Aangezien we om 20.30 uur werden opgehaald wilden we uiterlijk 20.00 uur bij het restaurant weg. De ober geroepen en nog een keer het woord “Tiara” laten vallen (reisorganisatie) waarop hij geruststellend gebaarde. Dat werkt dus niet (bij mij). Maar nog voor ik in actie kwam volgde een heerlijke salade en voordat die goed en wel naar binnen was een gloeiendhete soep, gevolgd door hetzelfde (lekkere) gerecht van gisteren. Gegrild vlees met french fries, pittabrood. Aangezien ik mijn soep niet snel genoeg naar binnen had gewerkt, waren de patatjes iets te koud. Hoezo de vaart erin?

Toen ik hetzelfde gerecht weer zag verschijnen moest ik ineens aan mijn opmerking gisteren aan de ober denken: “Tomorrow too?”.

En dat alles onder begeleiding van de twee kleine (25 cl) flesjes water.

Kwart voor acht alles achter de kiezen, tijd voor een kopje koffie. En dan, de rekening. Die kregen we nu wel (gisteren niet) en het hele verhaal koste ons 40 Roebel. Rest op rekening van Tiara. Nu zijn we tevreden en gerustgesteld. Gisteren zijn we al vergeten (of?).

Naar het hotel, alles is al ingepakt, uitchecken en nog heel even wachten tot onze transfer eraan komt. Die is, zoals we al gewend zijn, keurig op tijd en helpt ons tot de juiste coupe. Geweldig! In no-time zit je van achter je koffie tot op je bed in de trein. Leve de Trans-Siberie express!

Dan even alles uitpakken en installeren en precies om vijf voor half negen (Moskou tijd) gaan we op weg. We hebben een eerste klas coupe. Ons huis voor drie dagen. Tijdens de treinreis wordt Moskou-tijd aangehouden, alhoewel we vijf uur tijdverschil hebben bij het uitstappen in Irkoetsk. Dat wil zeggen Moskou-tijd is het dan een uur of 1 ’s nachts, terwijl het daar een uur of 6 ’s ochtends is.

Het is maar dat jullie het weten. We hebben inmiddels drie tijden die we aanhouden: Hollandse tijd (Vlado heeft een horloge die op sateliet ingesteld staat en dat ding kun je niet verzetten, de laptop en de mobiele telefoons), Moskou tijd (mijn horloge) en lokale tijd om de kluts helemaal kwijt te raken (een kluts is –volgens Mike- iets voor een bekken van een drumstel, aangezien we dat nu niet hebben, hebben we ook geen kluts).

Van St. Petersburg naar Moskou hadden we een luxe trein, de Rode Pijl, die alom bekend was in Rusland en onder treinreizigers. Zoals ik al schreef was het een rode glimmende trein, met Provodniks in rood uniform (rode lange jassen toen ze ons stonden op te wachten). Deze keer is het een standaard trein, maar de coupe ziet er mooi en schoon uit. We hebben een eersteklas coupe met z’n tweeen. En de kussenslopen, lakenzakken, handdoeken, etc. hebben we niet nodig. In alles is voorzien. Weer krijgen we een surprisepakket met slofjes, tandenborstel, tandpasta en weer die schoenlepel en ook een shoenpoetsdoekje. Altijd makkelijk. M’n Asics zien er al zo uit. Strakjes eerst even poetsen.

Als je zo uit je normale wereld bent, komen er allemaal dingen boven water die je misschien lang verdrongen hebt: Jaap, je krijgt nog geld van me voor de Primatourtjes van Sail. Fred, als we thuis zijn regelen we de wintersportparkeerplek. Zo, dat ben ik ook weer kwijt.

Welterusten

De vierde dag (10 oktober). Nachttrein en Dimitri en Helena

Rond een uur of elf gisteravond zijn we weer opgepikt. Door onze transferchauffeur van de vorige keer en onze ontvangstdame van het hotel naar de trein gebracht. Terwijl we het perron oplopen begint ergens (uit een luidspreker – jammer) een geweldige kapel een lied te spelen. Alsof je zo de scene van een film binnenloopt. Een knalrode trein met bij iedere coupe iemand in een rood uniform die ons tijdens de reis verzorgt. In de coupe staat een ontbijt al klaar en even later komt er nog wat te snacken bij. Verder is koffie en thee gratis. De coupés zien er ook prachtig uit. Klein tafeltje, netjes gedekt. Super geregeld. Inmiddels begrepen dat in deze trein weinig of geen “gewone” russen te vinden zijn omdat ie simpelweg te duur is.

Om ongeveer vijf voor twaalf vertrok de trein. We zitten met een Russische jongeman in een coupe (Alex) die honderduit vertelt over waar we in Rusland naar toe moeten. Doet iets marketing-achtigs met Apple. Inmiddels vinden we voor iedereen een plasticje met slofjes, tandenborstel, een schoenlepel (?) en nog wat dingen waarvan we eerst het zakje open zullen moeten maken, voordat we weten wat erin zit. Ben gelukkig gek op verrassingen.

Bespeurde ook een stopcontact dat werkt. Dus alles kan weer opladen, met name de laptop.

Na een geweldige nacht (NOT), worden we om half acht wakker geblazen door de luidspreker waaruitg allemaal geluiden komen waar ik geen chocola van kan maken. Alex wel. Over 25 minuten zijn we er en het is -1 in Moskou. Lekker wakker worden (als je al geslapen zou hebben). En toch ... het heeft wel wat. Netjes op je beurt wachten voor je naar het toilet kan (oempf, rijdend kamperen) en dan met een miezerig straaltje je gezicht wassen. Eer ik terug ben is het bijna tijd en kan ik de thee die inmiddels voor me is neergezet niet meer opdrinken. Maar, ik lig wel weer gelijk op ritme. Op naar de stationshal.

En wie vinden we nog voordat we daar aankomen: Dimitri. Een echte rus met een mutsje (sorry geen foto, hij was te snel). Die brengt ons naar het hotel. Helaas, kamer nog niet beschikbaar en dat is nou net even jammer. We krijgen weer het klimgevoel van vroeger. Toen kon je soms ook dagen niet douchen/wassen. Maar wij zijn stoer. Na instructies van Dimitri over de eerstvolgende dagen, duiken we de bar van het hotel in voor ... koffie. Om 10 uur komt onze gids als het goed is.

En het is goed. Helena dient zich aan. Een nette dame, zeer westerlijk uiterlijk (foto’s voorhanden) die ons voorspelt wel tot 6 uur bezig te zijn. Ach en waarom ook niet. We zijn er nou toch. Na wat metro’s bezocht te hebben (prachtig. Onze Blaak haalt het daar niet bij) gaan we meteen op weg naar het centrum. Leuk begin was het mausoleum van Lenin (creepy, ik heb niet zo veel met gebalsemde dode mensen – levende ook niet overigens) daarna natuurlijk het Rode Plein (eigenlijk het mooie plein, maar het woord voor rood is gelijk aan het woord voor mooi, vandaar), het Kremlin, de prachtige St.Basil Cathedraal, een korte wandeling door het GUM winkelcentrum (helemaal overdekt en zonder meer te vergelijken met West Europese belangrijke winkelstraten) en de wisseling van de wacht bij het monument van de onbekende soldaat. Allemaal leuk. Dan even een gevulde aardappel eten en weer naar de volgende Cathedraal: van Christus de verlosser. Laatste deel van de middag doorgebracht in een museum voor prive collecties. Hier was een prachtige verzameling vanRussischeschilders samengebracht. Helena kan hier prachtig over vertellen (Geschiedenis gestudeerd).

Om ca. Half zes levert ze ons af in de metro en het laatste stuk gaan we alleen naar het hotel.

Bekaf komen we aan, maar opschieten, opschieten want om 7 uur moeten we in restaurant Gichiena (fonetisch, ja schrijft het natuurlijk weer kompleet anders) zijn. We redden het net niet, maar worden hartelijk welkom geheten.

Communiceren met de aanwezige bediening is onmogelijk. Als het goed is, is er nl. Voor ons gereserveerd en eten we hier gratis. Drie personen zijn vreselijk harde muziek aan het maken, maar krijgen bij de meeste aanwezigen wel de beentjes van de vloer. Uiteindelijk snapt de bediening wie we zijn en wat we willen. Drank is voor onze rekening / ja, dat snappen we. Doe maar een wijn en een bier. Ze hebben geen bier meer. Het is op. (??!!) Dan maar een flesje wijn.

Uiteindelijk blijkt de drank wel heel erg duur voor Rusissche begrippen. Morgen (laatste dag in Moskou en weer daar diner) gaan we dat anders aanpakken.

Morgen eerst beetje uitrusten ... Nu terug naar het Holiday Inn (naast Mac Donald). 23 verdiepingen hoog met een prachtig uitzicht. Wij zitten op de 20e verdieping.

Jenny

De derde dag (9 oktober): Peterhof (in de buurt van ...)

Leve de coffeeshops van St. Petersburg.

Vanochtend om 09.00 uur present bij Boris. (Tijdverschil van 2 uur, dus eigenlijk 7 uur. Ik herinner jullie er nog maar even aan). We durfden ook geen minuut te laat te komen. Vervolgens sleurde hij ons twee metro’s en een bus in. Een absoluut unieke ervaring.

Precies om half elf waren we present bij het Peterhof (Boris blij, is gek op planning). Het Peterhof was het buitenverblijf van Peter de Grote. Aan het water met uitzicht (bijna) op Finland. De dag begon enigszins koel, maar gelukkig kwam het zonnetje uiteindelijk weer goed door.

Heel veel fonteinen, in een groot park, in alle maten, vormen en hoogtes. Leuk detail: eigenlijk zouden de fonteinen al afgesloten zijn (1 oktober), maar omdat het zulk mooi weer nog was hadden we vandaag (of morgen) de laatste dag. We hadden het ook niet willen missen. Geweldig! Check de foto’s die ik er een dezer dagen weer op zal zetten. Eekhoorntjes gezien die handtam waren. Nieuwsgierig als ik weet niet wat, maar ook enigszins kieskeurig. Leuke beestjes!

Niet op het gras want dan begint er een meneer in een uniform heel hard op een fluitje te blazen.

Het grote paleis hebben we natuurlijk ook van binnen en van buiten gezien. Nog meer goud, zijde, barok, etc. Etc. Grote “verzamelaars” hoor. Vanuit heel Europa kregen, veroverden of kochten ze meubels, servies (Wedgewood, yes!), kleden etc. Al mijn lessen zijn weer naar boven getrokken door de wijze woorden van Boris. Was overigens ook het enige waar we op konden varen, want de bordjes zijn allemaal in het cyrillisch geschreven. Dat geldt overigens voor de meeste opschriften, inclusief de menukaarten.

We hebben trouwens nog nooit zo veel bruidjes gezien als hier de afgelopen twee dagen. In alle soorten en maten, letterlijk en figuurlijk. Uiteraard viel er vaar ook een bruidegom waar te nemen. Veelal in glimmende pakken, maar allemaal heel erg blij. Dat wel. Gelukkig maar.

Nog een opvallend feit: aardig wat jonge en oudere mannen zonder benen. Zitten hier en daar langs de kant van de stoep te bedelen. Overblijfsel van de oorlog? Eentje bewoog zich op een plank met wieltjes voort tussen de auto’s door. Levensgevaarlijk.

Toen Boris ons gedropt had in de metro zijn we op eigen houtje naar de Bloedkathedraal gegaan. Ook een prachtig gebouw (en heel veel bruidjes). Zal ook hiervan proberen een foto te plaatsen.

Vervolgens naar het hotel gegaan waar we onze bagage hadden laten staan. De laptop opgepikt en overal en nergens Facebook en Reismee bijgewerkt. Zie hier het resultaat. Onze bevinden met de “Nighttrain” lezen jullie snel.

Groeten van Vlado en Jenny

O ja, had ik al geschreven dat ons schema voor de komende dagen door elkaar is geschuddeld? Zal jullie worst zijn, want jullie weten ook niet wat het oorspronkelijk was. Het komt hier op neer: zodra we morgen in Moskou zijn staat er een andere Boris klaar, die ons onmiddellijk Moskou laat zien. De dag daarna hebben we “vrij”. Nou ja, klaar voor de nachttrein naar het oosten. Nog meer tijdverschil tegemoet. Ik kijk al uit naar de dagen rust in de trein. Lekker simpel zitten.

De tweede dag (8 oktober): de gids eruit gelopen

Het is logisch dat er een terugslag moet komen en dat was vanochtend toen om 6 uur de wekker ging (Nederlandse tijd). Na een copieus (ha! Look that up) ontbijt spoedden wij ons naar de receptie, nieuwsgierig naar Boris.

Om te spreken van een tweede terugslag gaat te ver. Boris heeft alles wat je van een gids verwacht. Een enorme hoeveelheid kennis van de stad en omgeving en .... hij spreekt Nederlands. Alleen verandert in oktober nogal wat in St. Petersburg, met name de openingstijden van de musea. Waar we dus om 10 uur fris en fruitig klaar stonden bij de Izaakkathedraal bleek deze pas om 11 uur open te gaan. Geen probleem, eerst op pad dan maar naar de Petrus en Paulus Vesting in de delta van de Neva. Daar natuurlijk een bezoek gebracht aan de Petrus en Paulus kathedraal. Geweldig! Wat een pracht en praal. Kleine bijkomstigheid: In de Russisch orthodoxe kerk wordt tijdens de diensten niet gezeten! Niemand niet. De langste mis is tijdens de paasnacht. Uurtje of zes duurt dat. Geluisterd naar een prive concert van vier jonge mannen met als resultaat: wij twee cd’s in-the-pocket en zij een goede dag. Voor Vlado hier nog een ikoon op de kop getikt van Vladimir. Deze vorst Vladimir heeft ervoor gezorgd dat het geloof werd uitgedragen.

De Izaakkathedraal heeft een geweldig geschiedenis. In feite is de kathedraal die er nu staat de vierde, waar ze overigens veertig jaar over hebben gedaan. Maar dan heb je ook wat. Fantastische mozaieken (toch heel vaak gezien vandaag) en enorme schilderijen. Veel, veel, goud.

In de bus gestapt en tussen de middag op advies van Boris gegeten bij: Subway (ja, ja) oftewel bouw je broodje.

Toen door naar de Hermitage. Boris bewijst hier (weer) naast zijn kennis ook zijn kunde om rijen te omzeilen. Dat scheelt ons veel tijd. In zo’n drie uur gaan we het museum door met oog voor het gebouw en de inhoud. Volgens mij kun je hier wel een weekje doorbrengen voor je elk plekje gezien hebt. Zo veel moois gezien!

Fred, we hebben inderdaad het Kempinski gezien. Duizend Euro per nacht betaal je daar. Guus had overigens een appartement. We hebben er een foto van geschoten.

Rode draad door het verhaal (hoe kan het ook anders): Peter de Grote, zijn binding met Nederland en de tsaren en hun families en hun tragische einde. (doodgeschoten, verbrand en met zuur overgoten).

Aan het eind van de excursiedag hadden we absoluut behoefte aan koffie of iets vergelijkbaars. Onze uitnodiging heeft Boris afgeslagen. Hij moest nog naar huis lopen en was moe. We did it! Wij waren ook moe, maar waren vlakbij het hotel.

Na een pitstop in het hotel (voor de geinteresseerden Nevsky Grand Hotel) op pit voor een avondmaaltijd. Een beetje van de hoofdweg afgegaan en terechtgekomen in een soort cafe/restaurantje waar de waterpijp ook de ronde deed. We zijn gegaan voor de Borscht (bietensoep voor Vlado) en Champignonsoep met spiezen (varkensvlees en kip) en een toetje dat na wat aarzeling ook onze tafel bereikte. Soort warme chocoladecake met ijs, slagroom en warme aardbeien. Yes, niet verkeerd.

Morgenochtend ben ik de pisang. 9 uur (nog steeds beetje 7 uur) present bij de receptie voor een tocht met metro en bus naar het Peterhof (ca. 80 km buiten St. Petersburg). Wil ook de de Bloedkathedraal zien, dus dat wordt weer een fikse tippel.

Bedankt aan iedereen (bekenden en “volgers”) die een berichtje achterliet!!!!

O ja, ons internet is errruugggggggggg langzaam. (Facebook nog niet gelukt) Probeer al steeds foto’s erop te zetten, maar gaat hem niet worden. Ik blijf proberen! Laters ...

De eerste dag: St. Petersburg of Tokyo - Blij verrast

De dag kon voor mij al niet meer stuk omdat ik niet vroeg(er dan normaal) op hoefde.

En toen begon het: Geen treinvertraging naar Schiphol, geen vertraging bij vertrek van het vliegtuig, (dus) geen vertraging bij de landing, onze bagage was gelijk met ons vervoerd en aangekomen op hetzelfde vliegveld, iemand stond ons op te wachten toen we geland waren en bij het hotel werden we weer door iemand van de reisorganisatie ontvangen. Blij verrast. Ik kan niet anders zeggen.

Doordat alles meezat (ook voor hier wel bijzonder) was onze transfer eigenlijk iets te laat en hadden we tijd om de Russisiche flappentap uit te proberen. Werkte als een tierelier. Probleem was alleen dat wij de koers van de roebel niet op het netvlies hadden. We gingen dus voor de helft van het maximum, zijnde 3.000 roebel. Hele stapel briefjes voor zo’n € 75.

De transfer was een leuk mannetje die onderweg z’n best deed te converseren. Met Vlado voorin het busje lukte dat prima. Onderweg een auto zonder kentekenplaten gesignaleerd. Dat mag hier voor nieuwe auto’s (maximaal 5 dagen). Hier kun je dus wel een showroom binnenlopen en met een auto naar buiten komen.

De hotelkamer is goed. Een kluisje waar je niet eens mijn kleine laptop in kwijt kunt, maar verder alles wat je nodig hebt. Zelfs een bad (kleintje).

Vanavond (ja, met twee uur tijdverschil zit je daar dus zo aan) gekeken voor een restaurantje, maar sjongejonge: een en al sushi bar. Op een gegeven moment werd de verleiding bijna te veel. Bijna!

Maar uiteindelijk vonden we een eetgelegenheid waar we geen spoor van sushi konden ontdekken. We hadden net twee flessen water voor op de hotelkamer gekocht en stapten onbevreesd met een fles “sparkling”en een fles “still” het restaurant binnen. En toen begon het feest. Mijn cyrillisch is niet meer wat het ooit was (Pectopah = Restaurant) dus een menukaart zit er al helemaal niet in. Vlado heeft ooit het alfabeth op school gehad toen íe vijf was geloof ik, dus daar kwam ook geen hulp vandaan, maar gelukkig waren er plaatjes van de gerechten en een bereidwillige restaurantjuffrouw die meer Engels sprak dan Yes, Thank you en Bye bye.

Heerlijk gegeten. Russische specialiteiten. Helaas zullen we er nooit achter komen hoe het heette. Vrije vertaling: Soort gevuld bladerdeeg dingen (met kipvulling voor mij en varkensvulling voor Vlado) en een zalmforel dingetje voor mij en een stevige soepstoofpot met vlees voor Vlado. Bier, wijn, notentaartje toe en hoppa weer naar buiten.

St. Petersburg is heel weids opgezet (vierbaanswegen in de stad, jaja) en als je auto rijdt is het zaak dat je rechtervoet een beetje soepel is en dat je een leuke toeter hebt. Tot nu toe alleen maar leuke, aardige en bereidwillige mensen. Gebouwen doen een beetje aan Praag/Zagreb denken, maar we hebben natuurlijk nog bijna niets gezien. Morgen wordt het sight-seeing. Met Boris, onze gids. Ik zou ook nooit een andere gids hebben gewild, tenzij ‘ie natuurlijk Dimitri heette. Dat zou ook goed zijn. Ben benieuwd of ‘ie een grote snor heeft. Zal wel niet.

O ja. Het hotel heeft zelfs (heel langzaam) internet. Blij verrast.