De vierentwintigste dag (30 oktober): Beijing - Amsterdam

Ieder verhaal behoort een eind te hebben. Dus laat ik ook nog even de dag van onze terugreis beschrijven.

Als om 6 uur de wekker gaat is het al een beetje licht. En de heel is weer helder. Een douchep en uitchecken. Net als we nog even willen gaan zitten (we hebben besloten op het vliegveld iets te eten) staat onze chauffeur voor het raam.

We zetten onze spullen in de auto en stappen in. Hij kijkt wat schielijk om zich heen en wij voelen natuurlijk wat er aan de hand is. Wij zijn alledrie op tijd en als Jessica al zou komen is ze nu te laat. Gas, GAS, gaan !! En ja hoor. Hij rijdt weg. Het is al erg druk op de weg, maar we rijden zonder problemen door. Om ongeveer kwart voor acht zijn we er en (leuk detail) net als we voor de vertrekhal aankomen gaat de telefoon van de chauffeur. Normaal neemt hij alle telefoontjes op. Deze keer kijkt hij wie het is en ... doet de telefoon weer in zijn broekzak. Ik denk dat wij wel weten wie er belde. Het fijne zullen we nooit weten en dat is wel leuk.

De terugvlucht gaat geweldig. Een half uur te laat vertrokken, maar netjes op tijd op Schiphol. Bij het uitstappen heeft Vlado nog wat woorden met een “dame” die hem ervan beschuldigt een van haar duty free tasjes te pakken uit het bagagecompartiment. Natuurlijk, zij waren ook de enige (op nog driehonderd passagiers na) met een geel duty free tasje van Beijing Airport. Pfff. Lekker, we zijn weer in Nederland.

Na de duizenden kilometers die we dan hebben afgelegd, blijkt de trein naar Rotterdam juist dit weekend weer anders dan normaal te gaan. Overstappen of een stuk met een bus. Hoe is het mogelijk!

Tot de volgende trip?!

De drieëntwintigste dag (29 oktober): Beijing deel IV

We hadden onszelf een soort van uitslapen beloofd, maar voor de wekker (08.30 uur gezet) zijn we wakker. Na een relaxt ontbijt, waarbij we op de chinese tour zijn gegaan, op ons gemak de metro ingedoken op weg naar Silk Market Street. Tijd om nog wat souvenirs te kopen.

Als we weer boven de grond komen is het warm! Blijkt later 19 oC te zijn geweest. Wij gaan het gebouw in en onvoorstelbaar hoeveel van hetzelfde er te koop is. De verkopers variëren van laconiek tot opdringerig en nieuwsgierig tot brutaal. Uiteindelijk scoren we nog twee dingen. Chinees pakje (pure silk – duuuh) van 680 voor 100 en een speciaal gemaakt stempel voor Katsu Heiwa (840 voor 200).

Als we nu nog getild zijn, hebben we in ieder geval de lol van het onderhandelen gehad. Reken maar dat ze aan het eind hoofdpijn hadden. De stempel heeft een dame terwijl we er bij stonden gemaaktt. De Japanse tekens blijken hetzelfde te betekenen als de Chinese tekens. Overheerser over Vrede. Je spreekt het alleen heel anders uit. Het was dus geen probleem om Katsu Heiwa en de Japanse tekens in een stempel te verwerken. Nadat we dat hadden vastgesteld, ging het circus van de onderhandelingen van start. Hoe groot wil je het stempel? Wat voor soort steen wil je de stempel, jade, soapston, noem maar op. Wat voor afbeelding wil je op de stempel en in wat voor vorm wil je de stempel (het handvat) gesneden. Uiteindelijk was ik tevreden over de prijs. Mooi doosje erbijk, mooi stempekussentje erbij. Na 10/15 minuten was het voor elkaar. In de tussentijd hebben we veel plezier gemaakt met de dames en heren van de nabijgelegen kraampjes. Ieder kraampje moest natuurlijk uitgebreid bewonderd worden, met als doel: verkopen. Dat is niet gelukt. Ik heb ze zelf ook nog van alles aangeboden en gezegd dat ze absoluut bij mij ook een keer thuis moeten komen kijken, omdat ik ook ontzettend leuke dingen in de aanbieding heb, maar neuh .. .

De kwaliteit van de aangeboden kleding is overigens niet slecht . Je moet alleen niet op de kaartjes kijken wat de kwaliteit is, maar zelf kritisch de zaak bekijken. Kun je best leuke koopjes weghalen. Belangrijk is dat je in staat bent om “nee” te zeggen en vervolgens weg te lopen. Eén keer gedaan, waarop de jongedame een enorme keel opzette om me terug te roepen. Kijk ... dat moet je hebben.

Als we na het bezoek aan de Silk Market nog even iets drinken op een terrasje (wat wil je met zulke temperaturen) komen we weer even een voorbeeld van armoede tegen. Een oude dame struint de verlaten, maar nog niet afgeruimde tafels af en eet de restjes (pizza in dit geval) op en (ja, ja) drinkt de restjes bier uit de glazen. Veder neemt ze de lege flesjes en blikjes mee. (En nee, het is geen dienstertje). Alhoewel het personeel haar wel wegjaagt, wordt ze duidelijk getolereerd en is ze waarschijnlijk een vaste klant.

We gaan de metro weer in en zorgen dat we in de buurt van een Huton wijk uitstappen. We staan nog niet in het zonnetje of worden al lastig gevallen door mensen die ons op een fiets de wijk willen laten zien. Hebben we al gedaan, dus we gaan aan de wandel. Op zoek naar een toilet en een eetgelegenheid. Liefst een combi.

Over de toiletten moet me nog even iets van het hart. De eerste paar dagen was ik redelijk enthousias over de Chinese toieltten. Ik had er veel over gehoord en geleden. Ook over het ontbreken ervan. Ik vermoed dat ook hier de Spelen een goede bijdrage hebben geleverd. In de Hutong wijken zijn de huizen nog steeds niet voorzien van toiletten. In de week zin op veel plaatsen openbare toiletten. Alhoewel we er geen bezocht hebbe zien ze er van buiten naar binnen kijkend, fris uit. Er zijn ook steeds schoonmaaksters bezig. Ik kan me voorstellen dat ook dat anders is geweest.
Wij waren op weg naar de Hutong en onderweg signaleerden we inderdaad een restaurant. Bij binnenkomst bleek (weer) niemand een woord buiten de deur te spreken en konden we gelukkig gebruik maken van de plaatjes op de kaart. “Doe mij die maar en doe mij die maar.” En rijst. Rice.
Snotverdikkie. Point-it boekje vergeten. Rijst! Ik zie ergens sushi, dus wijs de rijst in de sushi aan. Er wordt nog iemand bijgehaald en uiteindelijk blijkt in de kleine letters op de kaart in het Engels te staan, dan groente rijst bij de schotels zit. In ieder geval bij de gerechten die wij hebben gekozen. Fijn.

En toiletten? Hebben jullie die ook? De jongen die ons bedient, zucht heel diep. En schudt zijn hoofd. Ik constateer dat hij niet blij is met de kwaliteit van de WC’s. Ook best. Vlado gaat op onderzoek uit en komt gematigd optimistisch terug. “Is te doen, Jen.”. Aangezien ik nooit de indruk heb dat toiletten van mijn aanwezigheid veel schoner worden neem ik de gok.
Hmm, kan stukken slechter (toilet bij de Cloisonne-fabriek had wel een deur, maar die kon niet op slot en ik heb een hekel aan schijnveiligheid. De Cloisonne toilet had ook een wc-pot op enkelhoogte. Kon ik ook niet veel mee). Dit was een franse toilet. Zonder deur. Gezellig. Twee naast elkaar. Wel met een tussenschotje. Iniddels had ik het stadium bereikt dat ik alles best vond. Hopsakee. Denk carnaval, denk twee auto’s aan beide zijden. Hoppah.

Handen wassen kon weer wel. Zeep, water en een droogblaasmachine, die je meteen een meter naar achteren schoof.

Toen het eten. Er kwam een sizzling pot op tafel, met een klein schaaltje met een rode vloeistof. Het toneelstuk begon. Het leek alsof in de pot alleen vlees zat. Eerst een verhaal in het Chinees aangehoord, waaruit we begrepen dat de rode saus er doorheen moest. Door heel de pot heen. Er zat een lepel bij dus dat was logisch. Eerst voorzicht proeven aan de rode saus. Pittig! Maar niet te. Inmiddels begon de aanwezig clientele zich er ook mee te bemoeien. “Hé, je moet die mensen even helpen. Ze weten niet hoe het moet! Doe het zelf even voor ze” en ja hoor. Een meisje (de jongen liet zich na de WC-info niet meer zien) komt om de pot voor ons in orde te maken. Er blijkt dus een laag rijst op de bodem te zitten, groente in het midden en vlees bovenop. Roeren, scheppen en alle saus er doorheen. Gelukkig hadden we een grote pot thee erbij. Er was nog een gerecht onderweg, maar inmiddels zijn we eraan gewend geraakt dat je de gerechten krijgt als ze klaar zijn. In dit geval dus een voor een. Toen de tweede pot kwam hadden we het ook door (de eerste smaakte overigens heerlijk). Roeren, mixen, andere saus er doorheen. We werden goedkeurend gadegeslagen. Moeders achter de balie kreeg van ons nog wat complimenten voor het eten en we namen van alle aanwezigen afscheid.

Verder op pad naar en door de Hutong. Heel anders dan wanneer je er op het fietsje doorheen wordt gesleurd. Heel sfeervol, dat wel, en ik kan me indenken dat mensen hier met plezier wonen. Voor het sociale verhaal. Maar het (wel of niet aanwezige) riool is nadrukkelijk aanwezig. Opvallend is wel dat het schoon is. Er rijden (uiteraard op fietsen) mannen rond die het vuil van de straten opvegen en in hun bak meenemen.
Als we al vuil op straat of bij de bezienswaardigheden vinden, is het achtergelaten/veroorzaakt door (westerse) touristen. Sinaasappelschillen bij de Muur (Nederlanders). De Chinezen zelf zijn goed opgevoed.
Het enige waar ik in moeilijk aan kan wennen is het gerochel overal om ons heen. De straten zijn schoon (dat dan weer wel) en verder wil ik er niet eens aan denken.

’s Middags in het hotel hebben we de tassen eens goed ingepakt en de overbodige zaken eruit gemikt. Als het goed is moet het lukken. Allebei braaf onder de 20 kg en weinig handbagage.

We lopen ’s avonds nog even naar een warenhuis om iets te kopen en zijn dan duidelijk aan de late kant voor het avondeten. Chinezen zijn a. Geen gezelligheidseters b. In no-time klaar met welke maaltijd dan ook. Ze schuiven systematisch alles in een razendtempo en door elkaar (vooraf, hoofd- en nageecht) naar binnen.

Uiteindelijk vinden we iets waar we weer van een plaatje een keuze maken. Deze keer was het een onduidelijk foto en Vlado zit vervolgens even later met een bord vol varkenskluifjes. Prettige wedstrijd. Niet voor mij. Ik heb per ongeluk een gerecht gekozen met groente en vis. Niet verkeerd. In ons beste Chinees bestellen we er thee bij en krijgen twee glazen warm water. We hebben de fut niet meer om daar nog over in gesprek te gaan. Op naar het hotel voor een grote pot Jasmijn thee en een afzakkertje.

Morgenochtend om 7 uur worden we door onze chauffeur opgehaald voor het vliegveld. Zou Jessica er zijn? Hmmmm.

De tweeëntwintigste dag (28 oktober):Beijing deel III

Half tien weer present in de lobby. Vandaag hebben we een andere Gids. Ivy. Jessica moest vanmiddag met haar tante, die uit het verhaal een oom bleek te zijn naar het ziekenhuis. Vanmiddag. Daarom kon ze vanochtend niet met ons mee. En vanavond ook niet bij het eten, want je weet nooit hoe het in zo’n ziekenhuis uitloopt. En a.s. zaterdagochend kan ze ook niet mee naar het vliegveld, want dan heeft ze een andere groep. (om 07.00 uur ’s ochtends!).

Begrijp me goed. Gidsen zijn handig en vaak leuk, maar soms ook een pita (pain in the a..). Verder wil ik het er niet over hebben.

Deze gids was the bomb. Leuke verhalen, grappige meid, die ook geinteresseerd was in Nederland en Nederlanders. Onze eerste missie van vandaag was het Zomerpaleis bezoeken. (Bouw begon 1451 en rond 1764 was het uitgegroeid tot een complex van 240 ha). Mooi stukje natuur in Beijing. Dus goede keuze geweest! (van de keizerin/keizer). Opvallend was de enorme vijver (deels natuurlijk, maar vergroot op verzoek van de toenmalige keizer). Verder een overdekte wandelgallerei van ca. 750 meter met ca. 8.000 schilderingen op de binnenkant van deze open gallerei. Verder in de vijver een marmeren (onderkant) schip, dat de stabiliteit van de regering moest verbeelden.

Wij zijn ook in een bootje gestapt dat ons naar een eilandje in het midden van de vijver bracht. Het eilandje is ook kunstmatig aangelegd . Oorspronkelijk waren er zelfs drie eilandjes. Dit om de hemel te simuleren, waar in ieder geval drie eilandjes in een grote vijver zouden moeten zijn. De twee andere eilandjes zijn “verdwenen”(scary).
Vanaf het eiland kunnen we teruglopen over de 17-bogenbrug, versierd met honderden leeuwen. Van welke kant je de bogen ook telt, je komt altijd uit op 9 in het midden. Een heilig getal.

In een van de tuinen lag een enorm rotsblok. Tijdens eerdere bezoeken hadden we al te horen kregen dat het vroeger ee teken van rijkdom was om grote rotsen/stenen in je tuin te hebben liggen. Dit om de simpele reden dat het zou betekenen dat je transportmiddelen (dieren/wagens, etc.) had om die rotsblok te vervoeren.
Dit rotslbok was echter de “Ongelukssteen”. Aangezien hij van ver vervoerd moest worden naar het paleis had hij de (eerste) eigenaar al failliet gemaakt. Bij aankomst bleek de rots ook nog zo groot te zijn dat hij niet door de poort kon en deze moest worden neergehaald. Volgens de Feng Shui gedacht mag een deur/poort nooit worden vernietigd/neergehaald. Dat zou ongeluk brengen. Al snel werd de rots omgedoopt tot Ongelukssteen.

Op naar het Olynpisch dorp met het vogelnest. Prachtig om te zien hoe de Spelen een enorme sprong vooruit hebben teweeg gebracht in Beijing en China. Om het terrein leeg te krijgen voor de bouw van het Olympisch Dorp en aanverwante zaken, zijn veel huizen vernietigd.De gids vertelde dat de mensen een vergoeding daarvoor hebben gekregen en een nieuwe woning. Het is wel logisch dat het voor sommige mensen toch moeilijk is gebleven. Ondanks de compensatie en de andere woning. Veel mensen hadden hun leven lang op die plaats gewoond.
Dankzij de Spelen is het openbaar vervoer enorm uitgebreid. Verder zijn er veel engelstalige wegwijzers door de stad heen geplaatst. Maakt het leven voor ons, toeristen, een stuk makkelijker.

De Hutong woningen (waar we gisteren in een flits doorheen zijn geraced) hebben ook veel verbetering ondergaan. Waar ze vroeger met kolen stookten, is de verwarming nu met electriciteit geregeld. Ook in China beseft men dat er iets moet gebeuren om het milieu minder te vervuilen. Een van de maatregelen zijn de elektrische fietsen de werkelijk overal te zien zijn. In de chaos van het verkeer in ieder geval een rustpunt (je hoort ze niet of nauwelijks). We hebben begrepen dat ze maximaal 20 km p/u mogen rijden, maar dat overschrijden ze ruimschoots.

De smog waar we steeds naar uitkijken (en dat kan, we zitten op de 8^e etage van een hotel in het centrum) is niet of nauwelijsk aanwezig. Sommige mensen dragen mondmaskers (niet veel, een enkeling). Onze vorige gids, Jessica, had vaak een doek voor haar mond. Toen Vlado ernaar vroeg, zei ze dat dat tegen de kou was. Kan. Wij hebben in ieder geval nergens last van.

Als we ’s middags in het hotel worden afgezet (volgens Ivy zal Jessica er zaterdagochtend toch zijn) gaan we, na een rustpauze, de stad in. Eindelijk alleen op pad. Het hotel staat op de PC Hooft van Beijing en we duiken een warenhuis in. Wat de merken betreft te vergelijken met Nederland, wat prijzen betreft, aanzienlijk goedkoper. De echte merken! Geen neppers.

Als we een stukje verder lopen komen we bij de “Avondmarkt”. Een kakefonie van geluiden, kleuren, en eindeloze rijen met eetkraampjes. Van gefrituurde spinnen, schorpioenen, en slangen op stokjes, tot gesuikerd fruit (ook op stokjes). Ook spiezen met allerlei soorten (normaal) vlees en natuurlijk Tofu (soja). We proberen wat van het fruit en een sort kleine oliebolletjes met saus. Als we zingen (Chinese Opera-geluiden) horen gaan we daar op af. We komen dan in een nog kleiner zijstraatje waar op het dak van een gebouwtje operazangers (altijd mannen in vrouwenkleren) hun kunsten vertonen. Lastig voor ons om er een wijs in te vinden, maar die zit er wel in.

Inmiddels zijn we in de open lucht (het is heerlijk weer) aan een tafeltje neergestreken en een van de klanten (of de eigenaar?) zingt lekker mee. Soms doet het geheel me aan Teun de Tuinkat denken. Maar ... het stond op mijn lijstje (een voorstelling van de Chinese Opera) en dat kan er nu afgehaald worden.
Ik kijk even naar de tafel naast ons en zie daar een lekkere noodle schotel op tafel staan. Dat is ook makkelijk bestellen: aanwijzen en twee vingers omhoog. Bier en cola erbij en succes verzekerd.

Terwijl we eten en het concert volgen (kan ook niet anders, ze staan aan de overkant op het dak) komen stilletjes twee jonge mensen bij ons aan tafel zitten. Ze bestellen ook iets en de jongen wijst me op een kannetje met een donkerkleurige saus die ik over mijn gerecht moet gieten. Doe ik natuurlijk braaf (nee, is geen sojasaus. Zuurder). Smaakt inderdaad lekker. Dan geeft hij zijn vriendin een fototoestel. Zij maakt een foto, maar de camera wijkt enigszins af naar onze kant. Dan wisselen ze en nu weten we het zeker. We staan weer op de foto.
Om het makkelijker te maken vragen we hem om een foto van ons te maken en dan is het ijs gebroken. Gezellig met z’n allen op de foto.
Hij spreekt geen woord Ingrish, zij wel. Ze legt ons uit dat de zangeressen “boys” zijn. Thank you!
Tijdens het nuttigen van de maaltijd hebben we veel bekijks. We zijn de enige blanken in het straatje. De andere toeristen blijven in de grote zijstraat hangen. En we eten hun eigen eten, met stokjes. Nou, nou, het moet niet gekker worden.

Het is opvallend hoe schoon het is. Voor we gaan zitten, wordt het tafeltje nog eens schoongemaakt (speciaal voor ons?) en er lopen continu mensen met vegers en blikken om de straat schoon te houden. Denk aan een drukte als Koninginnedag. Heel knap.

We betalen en stappen op. Op weg naar het hotel. Onderweg zien we nog kans een ijsje te scoren en als we per ongeluk “Hello” zeggen tegen een groepje jongens, vragen ze weer of we met ze op de foto willen. Natuurlijk willen we dat. Thank you!

In het hotel nemen we nog een afzakkertje en gaan dan naar bed. Morgen eigen tempo!

De eenentwintigste dag (27 oktober): Beijing - deel II

Pffff. Wekkertje gaat wel weer een beetje vroeg, maar ja, hoe vaak ga je nu naar de grote muur? Eeeh, ik bedoel de Grote Muur. Dus na het ontbijt meteen op weg. Onderweg een bezoek gebracht aan een fabriek waar ze cloissonee maken. Nou heb ik zo’n zelfde fabriekje wel eens in Frankrijk bezocht, dus wat is hier nou zo bijzonder aan? De kleur blauw. Zit een verhaaltje aan vast. Na de grote brand (zie een van mijn epistels eerder) als gevolg van blikseminslag wilde de keizer zo veel mogelijk spullen gered hebben. Iedereen dus zoeken als een bezetene, maar noppes. Totdat (!) een van de eunuchen een kleine vaas (dacht ik, jeetje ben soms zo slecht in details) vond tussen het as. De keizer vond deze vaas zo mooi dat hij de handwerklieden opdracht gaf er nog een paar bij te maken. Precies hetzelfde. Dikke stress dus, want niemand wist hoe dit gemaakt was. Het leek wel porselein, maar ze vonden uit dat het koper was met een laag erbovenop. Iedereen uitproberen, want falen betekende niet veel goeds. Totdat (!) een van de jonge leerlingen een droom had waarin, in raadsels, uit de doeken werd gedaan hoe de vaas tot stand kwam. De clou was een bepaald kruid en de temperatuur. Door de brand in combinatie met een bepaalde (kruid), had een simpele koperen vaas een prachtige blauwe kleur gekregen. Probleem opgelost. Niemand de doodstraf en een fabriekje erbij.

Ik moet zeggen dat we het erg interessant vonden. Ook de bijbehorende winkel had geweldige spullen, maar na het al eerder genoemde dekbed met twee kussens (groot formaat, please), zag ik een 1,25 meter hoge vaas niet meer zitten. Gelukkig hadden ze wel wat leuke kleine zaken. Helaas viel hier over de prijs niet te handelen. Wel bij hogere bedragen. En ze konden alles opsturen naar Holland inclusief verzekering en transportkosten was de prijs. Sure.

Op naar de muur nu en het wordt nu wel tijd om souveniertjes te kopen, dus handelaars kom maar op. Ik ben er helemaal klaar voor.

Onderweg legt Jessica ons weer netjes uit wat de muur is (niet aan-een-stuk), waar en waarvoor de muur is (afscheiding en later verdediging van de zijderoute), etc. We zijn laf geweest, want we hebben voor de kabelbaan naar boven gekozen. Wees gerust, we zijn afgestraft omdat we bij de weg naar beneden de verkeerde afslag namen en dus vervolgens weer naar boven moesten. Bij de start van de kabelbaan krijg ik al wat verkopers om me heen en hoor ik al wat prijzen. Jessica zegt ook nog even wat haalbare prijzen zijn. Mooi, dank voor de info. Als we weer beneden zijn praten we verder.

De kabelbaan naar boven doet een beetje wintersporterig aan. Vergeet je ski’s bij het uitstappen niet. Boven zijn we bij toren 14 en we moeten bij toren 8 (uiterlijk) weer naar beneden om weer bij ons beginpunt aan te komen. Daar zit Jessica op ons te wachten. Boven op de muur is het prachtig. Geweldig uitzicht naar alle kanten en nog redelijk rustig. We fotograferen en video-en wat af! Maken heel veel vrienden boven, o.a. groepjes studenten die met ons op de foto willen. Als we toestemmen wil de rest ook. Goed hoor, geen probleem. “Hello! No ingrish. Welcome to China. Bibi”. Gigantisch wat een bouwwerk en wat een mensenlevens heeft dit gekost. Miljoenen. Maar dan heb je ook wel wat. Bijna 6.000 km lang bouwwerk.

Als we bij toren 8 naar beneden gaan kiezen we dus de verkeerde richting. Daar komen we achter als we (bijna beneden) een plattegrond zien, dus ... weer naar boven en dan de goeie afslag nemen. Klokslag 12.30 uur staan we beneden. Op de afgesproken tijd. Even voor we Jessica zien doe ik mijn eerste aankoop. Chopsticks worden me aangeboden voor 120. Uiteindelijk koop ik ze voor 10 Yuan.

Later koop ik aan een kraampje twee T-shirts (van 180 naar 40 Yan) en nog wat prullaria. Niet te geloven hoe je hier moet pingelen. Vind het leuk. Vlado blijft een eind uit mijn buurt. Het afrekenen doet hij wel. En hij moet me er steeds weer even aan herinneren wat de koers ook al weer is. Ben nou eenmaal niet goed in het onthouden van cijfers. Dus, twee T-shirts en een partij chopsticks later schuiven we voor de lunch aan in een restaurant wat eruit ziet alsof je buiten zit. Een soort kas met heggetjes als scheiding tussen kleine eetruimtes. Wel grappig.

Misschien een handige tip als je wordt lastig gevallen in het buitenland door mensen die je iets willen verkopen: bied zelf ook iets aan. Zo heb ik al een paar keer m’n ANWB boekje over Beijing in de aanbieding gegooid. Vlado kreeg een “Lolex” aangeboden, heeft ‘ie overigens afgeslagen. Een andere keer werd een “Lolex”aangeboden waarop hij spontaan zijn eigen horloge aanbood. (Krijgertje van de RET). De verkoper wilde onmiddellijk ruilen. Dat was dan weer minder. Toch ... bied zelf ook iets leuks aan.

Goed, het volgende doel was een bezoek aan een Hutong wijk. Heel gezellig buurtje, wijktoiletten, etc. We werden in een riksja rondgereden en kregen uitleg van een plaatselijke gids. Jessica had wat “problemen” met de chauffeur en een beetje de smoor in. Problemen, problemen. We zijn in een van de huisjes geweest. Iemand die ook een aantal beo’s had (“Ni Hao”). Leuk, maar fris, zo achter het fietsje. Na het ritje meteen een porseleinfabriekje ingeloodst en ... zonder spullen naar buiten gekomen.

Aangezien het programma van morgen anders is geworden, zien we vanmiddag ook nog de Lamatempel. Tegen sluitingstijd, dus ... hop, hop, hop. Snel foto’s nemen, zien we vanavond wel wat erop staat (geintje!). De lamatempel (ook wel Paleis van Harmonie en Vrede) is ooit de residentie van een prins geweest. Een groot Maitreya-beeld van 8 meter onder de grond en 20 meter er boven uit één stuk hout (Sandelhout) gehouwen. De reis naar China vanuit Tibet heeft 3 jaar geduurd en toen het snijwerk nog.
Deze tempel is druk in gebruik. Overal mensen die wierrook branden. (Three for respect Buddha).

Als diner (speciaal voor Mike even wat details) staat er Peking-eend op het menu. Ik verwachtte eigenlijk van ales, maar niet dat wat we kregen. Namelijk iets wat we standaard bij Tai Wu in Rotterdam eten en wat wij pannekoekjes eend noemen. Stukje eend tesamen met reepjes komkommer, fijngesneden ui in pannekoekje doen. Met sojasaus. Alles oprollen en happen.
Andere gerechten ook nog erbij, kortom er bleef heel veel over. Te veel besteld en toch wel een beetje kort op de lunch gegeten.

’s Avonds beetje gerelaxt. Ja, het is natuurlijk ook nog een soort vakantie... O ja, wijntjes gedronken.

Morgen beetje uitslapen. Gaan om 09.00 uur op pad.

De twintigste dag (26 oktober): Beijing - deel I

Het hotel is Geweldig! Zeker het kamermeisje. Toen we gisteravond op de kamer waren, was deze “slaapklaar”gemaakt. Handdoeken omgewisseld, gordijnen dicht, bed opengeslagen. Flesjes water aangevuld.

Na een goed ontbijt zorgen we dat we om half tien klaar staan in de lobby. Jessica maakt haar korte reputatie helemaal waar. Ze is te laat. De eerste die we op de hele tour meemaken die te laat is. Haar excuus: ze kon de metro niet in (te volle trein). Komt ons bekend voor.

Dan gaan we (met auto met chauffeur) op weg.

De eerste stop vandaag is de Verboden Stad. Het keizerlijk paleis (allemaal “The Last Emperor” nog een keer kijken!) heeft een oppervlake van 720.000 m2 en werd van 1420 tot 1911 gebruikt als zetel van de Ming en Qingkeizers. Bouwen kostte 17 jaar.
We komen aan op de noordkant van het complex. (Eigenlijk de minst populaire kant. De meeste mensen naderen via het Tian‘anmen-plein.) Aan de overkant van de weg is een kunstmatige heuvel (Kolenheuvel) opgeworpen met de grond die bij het graven van de grachten van het complex over was. Hebben ze natuurlijk meteen prachtig gebouwtje opgezet (Paviljoen van de Eeuwige Lente). Dan komen we dus meteen in het Keizerlijk Paleis. Super, de staat waarin de gebouwen zich bevinden. Nog prachtige, heldere kleuren. Mooi!
De verhalen die gidsen overal omheen vertellen zijn eigenlijk nog het leukst. Zo moest de keizer (natuurlijk) voor nageslacht zorgen en daar had hij o.a. concubines voor. Door het kiezen uit een bundel stokjes met daarop de namen van de streng geselecteerde dames, werden drie dames in kamertjes gelaten. Dan volgde nog een dokterskeuring om te zien of ze nog niet zwanger waren en dan koos de keizer een van de drie dames uit. Vervolgens mocht hij een uurtje met haar doorbrengen. Niet langer. Na een uur werd hij door een eunuch (www.google.nl) zachtjes geroepen, na vijf minuten werd hij iets luider geroepen en na nog eens vijf minuten werd hard geroepen dat het tijd was. Toen ik vroeg waarom hij maar een uur de tijd kreeg, was het antwoord dat hij zich niet te veel mocht inspannen. Een ander verhaal was het nut van grote bronzen potten die buiten stonden. Aangezien alle gebouwen van hout waren, werden deze vol met water gehouden als eventueel bluswater. Verder veel mooie interieurs gezien. Alle gebouwen werden op het zuiden gebouwd, zodat de zon zo laat mogelijk in het jaar nog de gebouwen zou verwarmen.
Op het terrein is ook een afgedekte waterput te vinden. Verhaal erbij: Wanneer een concubine nooit door de keizer werd “uitgenodigd” (en naar ik begreep waren het niet echt productieve mennekes) dan werd ze soms zo wanhopig en teleurgesteld, dat ze de waterput indook. Uiteindelijk is toen de waterput afgedekt met een enorme massieve stenen deksel.
In de museumwinkel kopen we een boekje met prachtige foto’s van Beijing en we verlaten het terrein via de zuidkant (Tian’an Men -Poort van de Hemelse Vrede-) naar het Plein van de Hemelse Vrede. Onderweg worden we aangesproken door verkopers van prularia, maar ook fotoboekjes en ik scoor nog een mooi exemplaar over de Grote Muur (waar we morgen naar toe gaan). Laut, het is maar goed dat je er niet bij was. Uiteindelijk een kwart voor betaald, (ca. 2 Euro) en dan hebben ze duidelijk nog winst.

We gaan onder de grote weg door naar het Tian’anmen plein. De gids rept met geen woord over wat er in 1989 heeft plaatsgevonden. Op het plein staan we daar toch nog even bij stil. Het is een gigantische ruimte waar (volgens zeggen) 1 miljoen mensen een plaatsje kunnen vinden. Jammer dat er twee muren met schermen waren neergezet, waar continue pr filmpjes op werden gedraaid. Heel jammer, want het breekt het plein in tweeën.

We boffen deze dag weer met het weer. Het is een stralende dag.

Na de lunch op weg naar een demonstratie van een zijde-fabriek. Een leuke en duidelijke uitleg gekregen van hoe de zijde gemaakt wordt. 'Zijde voor Dummies'. En dummies zijn we, want we komen naar huis met een dekbed en twee kussens. Leve de bagagekilo's. Voordat jullie nu allerlei voorstellingen krijgen van grote, volumineuze verpakkinngen. Niks daarvan. Zij hebben de hele zwik vacuum getrokken zodat we nog een redelijk plat pakketje over hebben gehouden. Ben benieuwd hoe het er strakjes in Nederland uitziet.

Volgende locatie: de Hemelse Tempel, gelegen in het zuiden van Beijing. Gebouwd in 1420. Hier werden door de keizers offers gebracht aan de hemel om regen en een goede oogst af te smeken. In 1890 moest de Hal van het Oogstoffer na een brand door blikseminslag herbouwd worden.
In de parken om de gebouwen heen zitten (met name oudere mensen) tijdens deze prachtige dag te kaarten. Sommige dansen er lustig op los (zonder muziek). Als we foto’s nemen en video-opnamen maken vinden ze het geweldig.

Op weg naar de auto wippen we nog even een thee-huis in, waar iemand ons heerlijke soorten thee serveert (vergezeld van pinda’s?!!) en vervolgens ons probeert thee te verkopen voor bedragen tussen de € 20 en € 40 per busje. Als ik weiger krijg ik er al snel twee voor € 20. Niet dus. Ik heb al thee. Die koop ik altijd een stuk goedkoper op de Kruiskade bij de Chinees.

Op naar het hotel en na het diner in een restaurantje in de buurt nemen we ’s avonds nog even een afzakkertje in het hotel.

Morgen weer vroeg op, want om 08.00 uur worden we opgehaald.

De negentiende dag (25 oktober): Aankomst in Beijing (en Internet?) en het circus

Hartstikke leuk al jullie reacties! Internet is hier retetraag, dus als ik er weer op zit probeer ik snel de verhalen erop te prakken. Have fun, wij hebben het ook! Ik wl jullie ook deze wijze spreuk uit Mongolie niet onthouden (stond op achterkant van een vest): The lanscope belongs tothe man who looks at it. We snappen allemaal wel wat daarmee bedoeld wordt. Fraai he?

Om zes uur hoor ik het bekende wekkertje. Het is al licht (in Mongolie was het rond deze tijd nog donker). Heerlijk geslapen, dus op naar het (gratis, je weet nog wel) ontbijt. Onze douche heeft nu zijn nut. Niet in de rij staan voor een lik water, maar lekker zelluf. Buren slapen zeker nog. (niet zo gek overigens). We laten onze coupe afsluiten en gaan naar de restaurantiewagen, gewapend met onze bonnetjes. Tijdens deze hele trip ben ik al op zoek naar het addertje onder het gras, maar ook deze keer wordt ik weer teleurgesteld. De dames snappen het en onze serveerster lacht ons vriendelijk toe. Twee hardgekookte eieren (nog warm, dus vers gekookt), jam, twee boterhammetjes, kopje thee ('Coffee please? 'No! Tea') en gauw weer weg, want de verwarming was hier duidelijk niet aan geweest.

Terug in de coupe nog even een kop thee en een glas vruchtensap en we zijn er weer helemaal klaar voor. De buitenwereld gaat er langzamerhand een stuk anders uitzien. Vroeg in de ochtend zagen we nog bevroren meertjes, maar rond een uur of half tien is alles groen, schijnt het zonnetje en zien we een stuk van 'de muur'. Na wat geworstel met bomen die ook op de foto willen, denk ik dat we toch wat leuke plaatjes hebben.

Natuurlijk halen we ook nog even de lunch op in de restauratiewagen. Rijst met groente en vlees. Complimenten van de Chinese Spoorwegen.

Hoe dichter we bij Beijing komen, hoe dichter de bebouwing wordt. Als er mensen langs het spoor staan te werken stoppen ze en zwaaien enthousiast naar de trein. We zien prachtige stukken natuur, maar ook armoedige wijken.

Langzamerhand pakken we de tassen weer in en ik knap nog even snel een uiltje voor we Beijing binnenrijden. Dat is om ongeveer twee uur. Zodra we het perron oprollen komt een kleine Chinese jongedame onze kant op. 'You can call me Jessica'.
We stemmen het programma voor de eerstkomende dagen met haar af en regelen meteen kaartjes voor het circus van vanavond. Nu naar het hotel!

Twintig minuten later stappen we een geweldig hotel en een nog geweldiger hotelkamer binnen. Vijf sterren Prime Bejing Hotel hebben we wel verdiend na de laatste dagen ontbering en die vijf sterren hebben ze niet uitsluitend voor de ligging (Centrum Beijing) gekregen.
Hier kunnen we naast het bezichtigen van de nodige zaken zeker nog de laatst dagen van deze trip goed afsluiten.
Volgens het boekje moet er internet op de kamer zijn (met kabel) en het is een van de eerste dingen die ik uitprobeer. Facebook doet het niet (was ik al voor gewaarschuwd) en de reisblog bijwerken duurt heel erg lang. Toch lukt het me om alle verhalen die ik heb geschreven erop te krijgen en zelfs een serie foto's. Dan is het al weer tijd om op pad te gaan. Naar het Circus.

We hebben om 6 uur afgesproken in de lobby van het hotel. Jessica zal ons brengen en dat doet ze, min of meer op ons verzoek, per metro. Dan weten we meteen hoe het werkt. Altijd makkelijk. De route die ze heeft uitgestippeld vraagt drie keer overstappen. Ongelooflijk hoe druk het is in de metro. Er staan proppers om zo veel mogelijk mensen naar binnen te krijgen. De eerste metro gaat goed, overstappen en de volgende in. We moeten drie haltes mee en daar gaat het fout. Jessica zegt na twee haltes dat we er uit moeten en in het sardineblikje volgen we haar. Als we eenmaal buiten de metro staan ziet Jessica dat we nog een halte mee hadden gemoeten. Duuh. Dan komen we de eerstvolgende treinstellen niet meer in en gaan we lopend een stukje, daarna weer een volgende metro in en dan zijn we net op tijd in het Theater.

Ze voelt zich schuldig en we krijgen als troost een grote zak popcorn voor tijdens de voorstelling. Ze maakt zich erg zorgen over hoe we terug komen naar het hotel en biedt zelfs aan om te wachten tot na de voorstelling. Dat dachten wij dus even niet. De voorstelling is prachtig, vol acrobatiek en geweldige stunts. Evenwichtskunsten, etc. Niet het circus zoals wij dat bedenken maar het Chinese circus.
Dan de weg terug naar huis en ook nog ergens iets te eten scoren. Geweldig die metro als het niet zo druk is. Van tevoren even goed puzzelen waar je heen moet en geen probleem. Zonder gids. Een metrokaartje (enkeltje waar je maar heen wilt) kost 20 Yuan (ongeveer 20 cent). Dan kun je ook wel een gokje wagen natuurlijk. We stappen ook nog aan de goede kant van het eindstation uit en dan wandelen we in een keer naar het hotel. We besluiten hier maar even wat te eten (inmiddels is het al half tien) en dat kan bij een buffet. Net op tijd voordat de boel sluit nemen we de toetjes.
Als we bij de bar nog even iets gaan drinken vallen we bij het afrekenen bijna van onze stoel:
Waar wij normaal gesproken zeggen dat de ober het wisselgeld mag houden, zei onze jongedame dat we het verschil (o.k. was niet veel, maar toch) niet hoefden te betalen. We hadden geen klein geld meer. Hoe is dat dan?

Een mooie afsluiting van de eerste dag in Beijing. Morgen om 09.30 uur gaat het verder.

De achttiende dag (24 oktober): Trein naar Beijing

Om kwart over vier gaat het wekkertje weer. Ik begin eraan te wennen. Kan niet anders ook, zulke onregelmatige dagen wordt ook een gewoonte. Na een korte wasbeurt op weg naar de receptie waar als het goed is twee ontbijtpakketjes klaar liggen en wachten op de transfer. Het spreekt vanzelf dat het nog donker is buite. De hele nacht hebben we serenades van de (drie) honden gehad. Jammer, altijd op het moment -in dit geval de nacht- dat je het het minst kunt hebben. Oorzaak? Het zijn schatten van beesten en onze Mongoolse buren hadden een van de drie een poosje binngehaald. Dan wordt het lastig voor zo'n beest om te snappen dat ‘ie naar buiten moet, dus Bingo! Maakt verder niet uit. Hopelijk kunnen we in de trein lekker slapen.

Om klokslag vijf uur draait onze transferauto het terrein op. Onze gids is meegekomen. De stakkerd! Moest al hartstikke vroeg op. Wel ontzettend lief want op het station begrijpen we niets van alle omroepberichten. Daar aangekoen houdt zij ons natuurlijk netjes op de hoogte, helpt nog even met proviand inslaan en drukt ons een paar keer op het hart toch vooral goed op de bagage te letten.

Het is niet te geloven, maar om iets over half zeven komt de trein het station al binnengereden. Alles klopt weer als een bus en in no-time zitten we in de goede coupé. Bij het instappen ben ik met mijn bagage geholpen door een 'Spanjaard'. Blijkt later iemand uit Azerbeidjan te zijn (met een Spaans uiterlijk). Gezellig mannetje dat tegen iedereen kletst. Niemand verstaat hem, hij verstaat niemand, maar het is een leukerdje. Op een van de stations koopt hij een leuk hoedje, wat hij trots komt showen. Super! Dat zijn ze.

De coupé is zeer luxueus. Deze keer hebben we zelfs een douche (gedeeld met de coupé naast ons). Een Finse jongeman, die in ons stopcontact even een moderne versie van een getto-blaster komt opladen vertelt een heel ander verhaal. Zij zitten in de tweede klas regionen en daar is geen water, lakens hebben ze niet gekregen, handdoeken niet. Noppes. Hij is met een internationaal groepje dat al sinds Moskou in de trein zit (alles bij elkaar zo'n zes dagen). Het stopcontact dat zij in het gangpad hebben zitten staat op 45 volt en dat is net voldoende om een mobiele telefoon op te laden, maar dat is het dan ook wel. Normaal kan het stopcontact worden omgeschakeld, maar inmiddels hebben zij daar het een en ander aan goodwill bij de Provodnik (maar die zal in Mongolie/China wel anders heten) verloren. De Fin werkt namelijk bij de Finse spoorwegen en heeft een internationale sleutel die op alle deuren past. Toen zij te horen kregen dat er geen lakens meer waren, heeft hij de deur waar de lakens lagen opengedaan. Resultaat was overigens wel dat ze de lakens kregen.

Wij hebben alles gekregen, behalve een handdoekje. Hebben we zelf bij ons, dus No Problemo. Niet moeilijk dan, verder is alles perfect geregeld. Best wel vriendelijke Provodnik bij ons. Leve de eerste klas.

Vandaag komen we dus door de Gobi-woestijn. Wel spannend, maar wel slaap. Dus na het nuttigen van het meegekregen ontbijt, aangevuld met onze eigen proviand, even een tukje gedaan. Het bovenbed was al netjes uitgeklapt. Hele brede bedden deze keer. Dat zijn we wel anders gewend.

Tegen het middaguur verandert het landschap naar ... woestijnlandschap. Denk aan kou, vlak, dor, eindeloze vlaktes met in de verte heuvels. Af en toe een dorpje, of eigenlijk een verzamelijk huisjes. Gers.
Kudden kamelen, paarden (met herders), een enkele koe.
Opvallend was een prikkeldraadafzetten die de hele weg langs de spoorbaan stond. De rijweg loopt voor een groot gedeelte parallel aan de spoorweg en die is af en toe voorzien van een onderdoorgangetje (grote buizen) voor dieren (denken we tenminste). De trein gaat niet snel. Dat gevoel werd bevestigd door een auto die ons een keer inhaalde. Lijkt me leuk om een keer in de woestijn echt rond te kijken. Niet per sé deze.

Inmiddels heeft het leven in de trein z'n gangetje weer opgepikt. Beetje lezen, beetje gamen, misschien strakjes nog een filmpje kijken? Twee Mongoolse dames naast ons, waarvan de een later voorzichtig een beetje engels begint te praten. Twee Zwitserse jongelui aan de andere kant naast ons (die van de gedeelde douche) en verder zijn Azerbeidjan en Amerika vertegenwoordigd.
Dames van de restauratiewagen komen langs met eten (No thank you, we hebben al noodles) en nodigen ons uit voor maaltijden in de restaurantiewagen. (Yes, tomorrowmorning want we hebben geen breakfast bij ons).
We eten gedurende de dag de meegebracht (zelfs nog uit Moskou) proviand en bewonderen het landschap en verbazen ons over de omstandigheden waarin de mensen in de dorpen leven. Op de tussenstations staan weer mensen met koopwaar. Het uiterlijk zien we eigenlijk bij iedere stop meer veranderen. Waar het merendeel van de mensen in Mongolie nog ronde ogen hadden, komt de huidplooi hier veel meer voor. Op één van de stations bieden jongetjes stenen (mineralen) aan. Vlado is uitgestapt en zegt niet geinteresseerd te zijn. Reactie: Here sir for you! No money! Mooie steen.

Tegen een uur of zeven krijgen we de eerste papiertjes uitgereikt voor het verlaten van Mongolie.
Kort daarop volgt de paspoortcontrole, stempels, Chinese papiertjes, paspoortcontrole, stempels, andere papiertjes en dan na een uur of twee hebben we dat allemaal gehad en dan krijgen de wagons een ander onderstel.

De spoorbreedte in Rusland (en aanverwante staten) is anders dan die in China (en de rest van de wereld) en de oplossinng daarvoor is: Wagons een voor een ophijsen van hun onderstel en neerzetten op een ander onderstel. Simpel en het werkt, maar duurt lang ... . Het hele ritueel vindt plaats in een soort hangar en kijkend uit het raampje zie ik de werkzaamheden aan de wagon naast ons. Foto's zijn helaas slecht geworden door de vuile raampjes.

Laat in de avond komt de Provodnik ons weer wat formuliertjes brengen. Nader onderzoek leert dat we twee gratis ontbijtjes en twee gratis lunches aangeboden hebben gekregen. Als echte Nederlanders moeten we hier natuurlijk gebruik van maken. Zeker van het ontbijt, want we hebben voor de ochtend geen eten meegenomen. Enige voorwaarde: ontbijt is van half zeven tot zeven uur. We besluiten er gebruik van te maken als we een goede nacht hebben gehad.

Om een uur of half twaalf denk ik dat we het ergste gehad hebben. Na het hijsen en het terugzetten volgt namelijk het, niet al te zachtzinnige, rangeren. Terwijl ik omhoog klim in de hoogslaper krijgen we nog een enorme oplawaai, maar als ik eenmaal lig wordt het rustig. Even later rijden we zelfs weer en slapen we allebei als een roos. Wekkertje staat op 6 uur.

De zeventiende dag (23 oktober): Nederlanders fietsen

Ik schat dat ik bijna 12 uur geslapen heb. Kom maar op Mongolie, wat heb je nog meer te bieden?

Eerst maar even ontbijten en dan zien we dat er ook nog fietsen te huur zijn. Is misschien ook leuk, want we willen nog Turtle Rock zien. Nee, niet de nieuwste animatiefilm maar een stuk gesteente dat als je het op een bepaalde manier, onder een bepaalde hoek en met de juiste lichtinval bekijkt, sprekend op een Schildpad lijkt. Als we naar de ger teruglopen zijn onze Nederlandse buren (ze hebben de ger onder ons) gearriveerd. Ze staan toevallig allebei voor de deur geposteerd en we stellen ons voor. Zij komen uit Limburg en hebben o.a. Noord Korea/China gedaan en zullen met de trein naar Moskou gaan. Ze zien eruit alsof ze aan een Noordpool expeditie zijn begonnen maar dan met authentieke kleding uit Peru (met zo'n veelkleurige muts met van die flapjes). Het eerste wat ze ons vroegen was of we hier woonden. Ik moet nog even denken wat ik daar dan weer mee aan moet. (Hoop dat jullie ons nog herkennen!) Nou kwamen we vrij relaxt aanlopen in onze flannelen shirts met een vest eroverheen, maar goed. Het komt nog wel een keer. We adviseren ze om vooral de paarden een keer te reserveren.

We besluiten eerst een ochtendwandeling te maken en bestellen onderweg, als we de receptionist tegenkomen, twee fietsen. Hij zegt: 'You can also do archery' (boogschieten dus), en dat had voor ons een teken moeten zijn. Maar wij willen fietsen dus hij zal de 'beste' uitzoeken. (tweede teken).

Eerst de wandeling. We gaan een weggetje op dat haaks op de ‘'grote' weg staat. Het is het weggetje waar gisteren de paarden uit getrokken werden door Tommé. Aan het begin staat een Lodge (voor toeristen) en later zien we wegwijzers naar hotels (Karaoke, Sauna, Tennis). Inmiddels begint het te sneeuwen. Steeds korte buitjes. We kluiteren tussen afzettingen door en komen waar we denken dat de paarden van gisteren staan. Vanuit de verte zien we twee bruine paarden. Terwijl we er naartoe lopen worden het koeien. Dus .... niet 'onze' paarden.
We komen huizen in aanbouw tegen. De voortgang zal wel gestopt zijn wegens gebrek aan geld.

Het is een stuk drukker met auto's. Komt natuurlijk ook omdat het weekend is en veel inheemse mensen de stad met de uitlaatgassen ontvluchten. Een nachtje voor 1 persoon in een ger kost 13.000 tugrit. (10 Euro ca.). Terug voor de lunch en om de fietsen op te pikken. De Limburgers hebben ook een paarden rit gepland om 1 uur. Eigenlijk richting Turtle Rock, maar door onze goede recensies van Tul-river naar de Tul.

Ik fiets al lang, heb al veel soorten fietsen gehad, maar dit was weer even een nieuwe ervaring. Ik geef toe dat ik ook nog nooit op een mountainbike heb gereden, maar de mountainbikes die we nu kregen waren bijzonder. De eerst kilometer was het uitproberen wanneer ze het minst problemen veroorzaakten en dat was bij mijn bike al snel. Niet meer schakelen en gaan met die banaan.
Vlado's bike veroorzaakte meer problemen. Hij trapte door (de fiets) en was niet meer in een versnelling te krijgen waarmee de heuveltjes bedwongen konden worden. Dus ... retour naar het startpunt voor een andere fiets. Die hadden ze dus niet, maar geen probleem, hij zou hem even fixen. En dat klopt. De versnelling werd gefixeerd zodat er in ieder geval mee gefietst kon worden en daar gingen we weer. Op weg naar Turtle Rock (the movie, toch misschien een leuke titel voor een film?)

Nou dacht ik al dat ik de Schildpad had zien liggen vlak voor de breakdown van de bike, maar toen we daar aankwamen leek het ineens niet meer op een turtle. Het was trouwens aan de overkant van de golf baan waar we de eerste dag langs de kant van de weg hadden gezeten. Na nog een paar kilometer fietsen zonder schildpad, zijn we maar teruggegaan. En toen zagen we weer dezelfde rotspartij voor een schildpad aan. Dus bij deze ... we hebben Turtle Rock een paar keer gepasseerd, hebben zelfs aan de overkant zitten rusten, maar inderdaad onder een bepaalde hoek, lichtval, etc. kun je het zien. Het is een schildpad. Mission completed.
Terug naar het kamp en Wodka als beloning.

Als we dan eindelijk even plat liggen wordt er weer heel zachtjes geklopt. Dinner at six please? En dan is het kwart over zes, terwijl dinner altijd at seven is. Ik heb weinig met cijfers, maar dat kan ik wel onthouden.

In de eetzaal aangekomen zitten we bij onze fellow-Nederlanders aan tafel. Het gesprek gaat over de landen waar wij en zij geweest zijn en hoe vreselijk koud het was op de paarden. Jip, weten we alles van. Moet je de dag daarna eens op een mountainbike gaan zitten. Voel je ook meteen waar het zadel ook alweer precies zat. Gek genoeg waren ze misschien ook van plan om een fiets te huren.
Zoek de Turtle ... .

Dan is het tijd om af te rekenen voor de paarden en de fietsen. Drie uur paarden en een gids en twee uur, voor de breakdown special price 1,5 uur bikes. Correct, graag afrekenen met een Credit Card. En dan komt het. De manager komt erbij die spontaan in het raamkozijn springt. Als je het apparaat van de credit card onder een bepaalde hoek in het raamkozijn houdt, doet ‘ie het namelijk. Uw kaart alstublieft. Ooh, te lang verbonden; hij gooit ons eruit. Nog een keer proberen en nu een beetje schuiner houden: ja, uw pin, en yes!! Succeeded.

Jongens, ik begrijp het best. Geen internet. Mijn telefoon doet net alsof hij sms-jes verstuurt, maar wordt een beetje gefopt. Dan is een transactie met een credit card helemaal een wonder.

Goed, we laten nog wat delftsblauwe dingetjes achter en gaan inpakken. Morgenochtend worden we om 5 uur opgehaald voor de trein naar Peking van iets over 7. (en in de trein gaan we dan weer naar Moskou tijd?)

Ik ben er klaar voor. Wil wel weer een hotel met een eigen douche. Er moeten nodig wat kleren gewassen worden en ik ben ook wel weer toe aan een goed (of beter) bed. Of een bed met een anders gevormd matras. Dit bed is erg hard op sommige plaatsen.