We hadden onszelf een soort van uitslapen beloofd, maar voor de wekker (08.30 uur gezet) zijn we wakker. Na een relaxt ontbijt, waarbij we op de chinese tour zijn gegaan, op ons gemak de metro ingedoken op weg naar Silk Market Street. Tijd om nog wat souvenirs te kopen.

Als we weer boven de grond komen is het warm! Blijkt later 19 oC te zijn geweest. Wij gaan het gebouw in en onvoorstelbaar hoeveel van hetzelfde er te koop is. De verkopers variëren van laconiek tot opdringerig en nieuwsgierig tot brutaal. Uiteindelijk scoren we nog twee dingen. Chinees pakje (pure silk – duuuh) van 680 voor 100 en een speciaal gemaakt stempel voor Katsu Heiwa (840 voor 200).

Als we nu nog getild zijn, hebben we in ieder geval de lol van het onderhandelen gehad. Reken maar dat ze aan het eind hoofdpijn hadden. De stempel heeft een dame terwijl we er bij stonden gemaaktt. De Japanse tekens blijken hetzelfde te betekenen als de Chinese tekens. Overheerser over Vrede. Je spreekt het alleen heel anders uit. Het was dus geen probleem om Katsu Heiwa en de Japanse tekens in een stempel te verwerken. Nadat we dat hadden vastgesteld, ging het circus van de onderhandelingen van start. Hoe groot wil je het stempel? Wat voor soort steen wil je de stempel, jade, soapston, noem maar op. Wat voor afbeelding wil je op de stempel en in wat voor vorm wil je de stempel (het handvat) gesneden. Uiteindelijk was ik tevreden over de prijs. Mooi doosje erbijk, mooi stempekussentje erbij. Na 10/15 minuten was het voor elkaar. In de tussentijd hebben we veel plezier gemaakt met de dames en heren van de nabijgelegen kraampjes. Ieder kraampje moest natuurlijk uitgebreid bewonderd worden, met als doel: verkopen. Dat is niet gelukt. Ik heb ze zelf ook nog van alles aangeboden en gezegd dat ze absoluut bij mij ook een keer thuis moeten komen kijken, omdat ik ook ontzettend leuke dingen in de aanbieding heb, maar neuh .. .

De kwaliteit van de aangeboden kleding is overigens niet slecht . Je moet alleen niet op de kaartjes kijken wat de kwaliteit is, maar zelf kritisch de zaak bekijken. Kun je best leuke koopjes weghalen. Belangrijk is dat je in staat bent om “nee” te zeggen en vervolgens weg te lopen. Eén keer gedaan, waarop de jongedame een enorme keel opzette om me terug te roepen. Kijk ... dat moet je hebben.

Als we na het bezoek aan de Silk Market nog even iets drinken op een terrasje (wat wil je met zulke temperaturen) komen we weer even een voorbeeld van armoede tegen. Een oude dame struint de verlaten, maar nog niet afgeruimde tafels af en eet de restjes (pizza in dit geval) op en (ja, ja) drinkt de restjes bier uit de glazen. Veder neemt ze de lege flesjes en blikjes mee. (En nee, het is geen dienstertje). Alhoewel het personeel haar wel wegjaagt, wordt ze duidelijk getolereerd en is ze waarschijnlijk een vaste klant.

We gaan de metro weer in en zorgen dat we in de buurt van een Huton wijk uitstappen. We staan nog niet in het zonnetje of worden al lastig gevallen door mensen die ons op een fiets de wijk willen laten zien. Hebben we al gedaan, dus we gaan aan de wandel. Op zoek naar een toilet en een eetgelegenheid. Liefst een combi.

Over de toiletten moet me nog even iets van het hart. De eerste paar dagen was ik redelijk enthousias over de Chinese toieltten. Ik had er veel over gehoord en geleden. Ook over het ontbreken ervan. Ik vermoed dat ook hier de Spelen een goede bijdrage hebben geleverd. In de Hutong wijken zijn de huizen nog steeds niet voorzien van toiletten. In de week zin op veel plaatsen openbare toiletten. Alhoewel we er geen bezocht hebbe zien ze er van buiten naar binnen kijkend, fris uit. Er zijn ook steeds schoonmaaksters bezig. Ik kan me voorstellen dat ook dat anders is geweest.
Wij waren op weg naar de Hutong en onderweg signaleerden we inderdaad een restaurant. Bij binnenkomst bleek (weer) niemand een woord buiten de deur te spreken en konden we gelukkig gebruik maken van de plaatjes op de kaart. “Doe mij die maar en doe mij die maar.” En rijst. Rice.
Snotverdikkie. Point-it boekje vergeten. Rijst! Ik zie ergens sushi, dus wijs de rijst in de sushi aan. Er wordt nog iemand bijgehaald en uiteindelijk blijkt in de kleine letters op de kaart in het Engels te staan, dan groente rijst bij de schotels zit. In ieder geval bij de gerechten die wij hebben gekozen. Fijn.

En toiletten? Hebben jullie die ook? De jongen die ons bedient, zucht heel diep. En schudt zijn hoofd. Ik constateer dat hij niet blij is met de kwaliteit van de WC’s. Ook best. Vlado gaat op onderzoek uit en komt gematigd optimistisch terug. “Is te doen, Jen.”. Aangezien ik nooit de indruk heb dat toiletten van mijn aanwezigheid veel schoner worden neem ik de gok.
Hmm, kan stukken slechter (toilet bij de Cloisonne-fabriek had wel een deur, maar die kon niet op slot en ik heb een hekel aan schijnveiligheid. De Cloisonne toilet had ook een wc-pot op enkelhoogte. Kon ik ook niet veel mee). Dit was een franse toilet. Zonder deur. Gezellig. Twee naast elkaar. Wel met een tussenschotje. Iniddels had ik het stadium bereikt dat ik alles best vond. Hopsakee. Denk carnaval, denk twee auto’s aan beide zijden. Hoppah.

Handen wassen kon weer wel. Zeep, water en een droogblaasmachine, die je meteen een meter naar achteren schoof.

Toen het eten. Er kwam een sizzling pot op tafel, met een klein schaaltje met een rode vloeistof. Het toneelstuk begon. Het leek alsof in de pot alleen vlees zat. Eerst een verhaal in het Chinees aangehoord, waaruit we begrepen dat de rode saus er doorheen moest. Door heel de pot heen. Er zat een lepel bij dus dat was logisch. Eerst voorzicht proeven aan de rode saus. Pittig! Maar niet te. Inmiddels begon de aanwezig clientele zich er ook mee te bemoeien. “Hé, je moet die mensen even helpen. Ze weten niet hoe het moet! Doe het zelf even voor ze” en ja hoor. Een meisje (de jongen liet zich na de WC-info niet meer zien) komt om de pot voor ons in orde te maken. Er blijkt dus een laag rijst op de bodem te zitten, groente in het midden en vlees bovenop. Roeren, scheppen en alle saus er doorheen. Gelukkig hadden we een grote pot thee erbij. Er was nog een gerecht onderweg, maar inmiddels zijn we eraan gewend geraakt dat je de gerechten krijgt als ze klaar zijn. In dit geval dus een voor een. Toen de tweede pot kwam hadden we het ook door (de eerste smaakte overigens heerlijk). Roeren, mixen, andere saus er doorheen. We werden goedkeurend gadegeslagen. Moeders achter de balie kreeg van ons nog wat complimenten voor het eten en we namen van alle aanwezigen afscheid.

Verder op pad naar en door de Hutong. Heel anders dan wanneer je er op het fietsje doorheen wordt gesleurd. Heel sfeervol, dat wel, en ik kan me indenken dat mensen hier met plezier wonen. Voor het sociale verhaal. Maar het (wel of niet aanwezige) riool is nadrukkelijk aanwezig. Opvallend is wel dat het schoon is. Er rijden (uiteraard op fietsen) mannen rond die het vuil van de straten opvegen en in hun bak meenemen.
Als we al vuil op straat of bij de bezienswaardigheden vinden, is het achtergelaten/veroorzaakt door (westerse) touristen. Sinaasappelschillen bij de Muur (Nederlanders). De Chinezen zelf zijn goed opgevoed.
Het enige waar ik in moeilijk aan kan wennen is het gerochel overal om ons heen. De straten zijn schoon (dat dan weer wel) en verder wil ik er niet eens aan denken.

’s Middags in het hotel hebben we de tassen eens goed ingepakt en de overbodige zaken eruit gemikt. Als het goed is moet het lukken. Allebei braaf onder de 20 kg en weinig handbagage.

We lopen ’s avonds nog even naar een warenhuis om iets te kopen en zijn dan duidelijk aan de late kant voor het avondeten. Chinezen zijn a. Geen gezelligheidseters b. In no-time klaar met welke maaltijd dan ook. Ze schuiven systematisch alles in een razendtempo en door elkaar (vooraf, hoofd- en nageecht) naar binnen.

Uiteindelijk vinden we iets waar we weer van een plaatje een keuze maken. Deze keer was het een onduidelijk foto en Vlado zit vervolgens even later met een bord vol varkenskluifjes. Prettige wedstrijd. Niet voor mij. Ik heb per ongeluk een gerecht gekozen met groente en vis. Niet verkeerd. In ons beste Chinees bestellen we er thee bij en krijgen twee glazen warm water. We hebben de fut niet meer om daar nog over in gesprek te gaan. Op naar het hotel voor een grote pot Jasmijn thee en een afzakkertje.

Morgenochtend om 7 uur worden we door onze chauffeur opgehaald voor het vliegveld. Zou Jessica er zijn? Hmmmm.