Half tien weer present in de lobby. Vandaag hebben we een andere Gids. Ivy. Jessica moest vanmiddag met haar tante, die uit het verhaal een oom bleek te zijn naar het ziekenhuis. Vanmiddag. Daarom kon ze vanochtend niet met ons mee. En vanavond ook niet bij het eten, want je weet nooit hoe het in zo’n ziekenhuis uitloopt. En a.s. zaterdagochend kan ze ook niet mee naar het vliegveld, want dan heeft ze een andere groep. (om 07.00 uur ’s ochtends!).

Begrijp me goed. Gidsen zijn handig en vaak leuk, maar soms ook een pita (pain in the a..). Verder wil ik het er niet over hebben.

Deze gids was the bomb. Leuke verhalen, grappige meid, die ook geinteresseerd was in Nederland en Nederlanders. Onze eerste missie van vandaag was het Zomerpaleis bezoeken. (Bouw begon 1451 en rond 1764 was het uitgegroeid tot een complex van 240 ha). Mooi stukje natuur in Beijing. Dus goede keuze geweest! (van de keizerin/keizer). Opvallend was de enorme vijver (deels natuurlijk, maar vergroot op verzoek van de toenmalige keizer). Verder een overdekte wandelgallerei van ca. 750 meter met ca. 8.000 schilderingen op de binnenkant van deze open gallerei. Verder in de vijver een marmeren (onderkant) schip, dat de stabiliteit van de regering moest verbeelden.

Wij zijn ook in een bootje gestapt dat ons naar een eilandje in het midden van de vijver bracht. Het eilandje is ook kunstmatig aangelegd . Oorspronkelijk waren er zelfs drie eilandjes. Dit om de hemel te simuleren, waar in ieder geval drie eilandjes in een grote vijver zouden moeten zijn. De twee andere eilandjes zijn “verdwenen”(scary).
Vanaf het eiland kunnen we teruglopen over de 17-bogenbrug, versierd met honderden leeuwen. Van welke kant je de bogen ook telt, je komt altijd uit op 9 in het midden. Een heilig getal.

In een van de tuinen lag een enorm rotsblok. Tijdens eerdere bezoeken hadden we al te horen kregen dat het vroeger ee teken van rijkdom was om grote rotsen/stenen in je tuin te hebben liggen. Dit om de simpele reden dat het zou betekenen dat je transportmiddelen (dieren/wagens, etc.) had om die rotsblok te vervoeren.
Dit rotslbok was echter de “Ongelukssteen”. Aangezien hij van ver vervoerd moest worden naar het paleis had hij de (eerste) eigenaar al failliet gemaakt. Bij aankomst bleek de rots ook nog zo groot te zijn dat hij niet door de poort kon en deze moest worden neergehaald. Volgens de Feng Shui gedacht mag een deur/poort nooit worden vernietigd/neergehaald. Dat zou ongeluk brengen. Al snel werd de rots omgedoopt tot Ongelukssteen.

Op naar het Olynpisch dorp met het vogelnest. Prachtig om te zien hoe de Spelen een enorme sprong vooruit hebben teweeg gebracht in Beijing en China. Om het terrein leeg te krijgen voor de bouw van het Olympisch Dorp en aanverwante zaken, zijn veel huizen vernietigd.De gids vertelde dat de mensen een vergoeding daarvoor hebben gekregen en een nieuwe woning. Het is wel logisch dat het voor sommige mensen toch moeilijk is gebleven. Ondanks de compensatie en de andere woning. Veel mensen hadden hun leven lang op die plaats gewoond.
Dankzij de Spelen is het openbaar vervoer enorm uitgebreid. Verder zijn er veel engelstalige wegwijzers door de stad heen geplaatst. Maakt het leven voor ons, toeristen, een stuk makkelijker.

De Hutong woningen (waar we gisteren in een flits doorheen zijn geraced) hebben ook veel verbetering ondergaan. Waar ze vroeger met kolen stookten, is de verwarming nu met electriciteit geregeld. Ook in China beseft men dat er iets moet gebeuren om het milieu minder te vervuilen. Een van de maatregelen zijn de elektrische fietsen de werkelijk overal te zien zijn. In de chaos van het verkeer in ieder geval een rustpunt (je hoort ze niet of nauwelijks). We hebben begrepen dat ze maximaal 20 km p/u mogen rijden, maar dat overschrijden ze ruimschoots.

De smog waar we steeds naar uitkijken (en dat kan, we zitten op de 8^e etage van een hotel in het centrum) is niet of nauwelijsk aanwezig. Sommige mensen dragen mondmaskers (niet veel, een enkeling). Onze vorige gids, Jessica, had vaak een doek voor haar mond. Toen Vlado ernaar vroeg, zei ze dat dat tegen de kou was. Kan. Wij hebben in ieder geval nergens last van.

Als we ’s middags in het hotel worden afgezet (volgens Ivy zal Jessica er zaterdagochtend toch zijn) gaan we, na een rustpauze, de stad in. Eindelijk alleen op pad. Het hotel staat op de PC Hooft van Beijing en we duiken een warenhuis in. Wat de merken betreft te vergelijken met Nederland, wat prijzen betreft, aanzienlijk goedkoper. De echte merken! Geen neppers.

Als we een stukje verder lopen komen we bij de “Avondmarkt”. Een kakefonie van geluiden, kleuren, en eindeloze rijen met eetkraampjes. Van gefrituurde spinnen, schorpioenen, en slangen op stokjes, tot gesuikerd fruit (ook op stokjes). Ook spiezen met allerlei soorten (normaal) vlees en natuurlijk Tofu (soja). We proberen wat van het fruit en een sort kleine oliebolletjes met saus. Als we zingen (Chinese Opera-geluiden) horen gaan we daar op af. We komen dan in een nog kleiner zijstraatje waar op het dak van een gebouwtje operazangers (altijd mannen in vrouwenkleren) hun kunsten vertonen. Lastig voor ons om er een wijs in te vinden, maar die zit er wel in.

Inmiddels zijn we in de open lucht (het is heerlijk weer) aan een tafeltje neergestreken en een van de klanten (of de eigenaar?) zingt lekker mee. Soms doet het geheel me aan Teun de Tuinkat denken. Maar ... het stond op mijn lijstje (een voorstelling van de Chinese Opera) en dat kan er nu afgehaald worden.
Ik kijk even naar de tafel naast ons en zie daar een lekkere noodle schotel op tafel staan. Dat is ook makkelijk bestellen: aanwijzen en twee vingers omhoog. Bier en cola erbij en succes verzekerd.

Terwijl we eten en het concert volgen (kan ook niet anders, ze staan aan de overkant op het dak) komen stilletjes twee jonge mensen bij ons aan tafel zitten. Ze bestellen ook iets en de jongen wijst me op een kannetje met een donkerkleurige saus die ik over mijn gerecht moet gieten. Doe ik natuurlijk braaf (nee, is geen sojasaus. Zuurder). Smaakt inderdaad lekker. Dan geeft hij zijn vriendin een fototoestel. Zij maakt een foto, maar de camera wijkt enigszins af naar onze kant. Dan wisselen ze en nu weten we het zeker. We staan weer op de foto.
Om het makkelijker te maken vragen we hem om een foto van ons te maken en dan is het ijs gebroken. Gezellig met z’n allen op de foto.
Hij spreekt geen woord Ingrish, zij wel. Ze legt ons uit dat de zangeressen “boys” zijn. Thank you!
Tijdens het nuttigen van de maaltijd hebben we veel bekijks. We zijn de enige blanken in het straatje. De andere toeristen blijven in de grote zijstraat hangen. En we eten hun eigen eten, met stokjes. Nou, nou, het moet niet gekker worden.

Het is opvallend hoe schoon het is. Voor we gaan zitten, wordt het tafeltje nog eens schoongemaakt (speciaal voor ons?) en er lopen continu mensen met vegers en blikken om de straat schoon te houden. Denk aan een drukte als Koninginnedag. Heel knap.

We betalen en stappen op. Op weg naar het hotel. Onderweg zien we nog kans een ijsje te scoren en als we per ongeluk “Hello” zeggen tegen een groepje jongens, vragen ze weer of we met ze op de foto willen. Natuurlijk willen we dat. Thank you!

In het hotel nemen we nog een afzakkertje en gaan dan naar bed. Morgen eigen tempo!