Hartstikke leuk al jullie reacties! Internet is hier retetraag, dus als ik er weer op zit probeer ik snel de verhalen erop te prakken. Have fun, wij hebben het ook! Ik wl jullie ook deze wijze spreuk uit Mongolie niet onthouden (stond op achterkant van een vest): The lanscope belongs tothe man who looks at it. We snappen allemaal wel wat daarmee bedoeld wordt. Fraai he?

Om zes uur hoor ik het bekende wekkertje. Het is al licht (in Mongolie was het rond deze tijd nog donker). Heerlijk geslapen, dus op naar het (gratis, je weet nog wel) ontbijt. Onze douche heeft nu zijn nut. Niet in de rij staan voor een lik water, maar lekker zelluf. Buren slapen zeker nog. (niet zo gek overigens). We laten onze coupe afsluiten en gaan naar de restaurantiewagen, gewapend met onze bonnetjes. Tijdens deze hele trip ben ik al op zoek naar het addertje onder het gras, maar ook deze keer wordt ik weer teleurgesteld. De dames snappen het en onze serveerster lacht ons vriendelijk toe. Twee hardgekookte eieren (nog warm, dus vers gekookt), jam, twee boterhammetjes, kopje thee ('Coffee please? 'No! Tea') en gauw weer weg, want de verwarming was hier duidelijk niet aan geweest.

Terug in de coupe nog even een kop thee en een glas vruchtensap en we zijn er weer helemaal klaar voor. De buitenwereld gaat er langzamerhand een stuk anders uitzien. Vroeg in de ochtend zagen we nog bevroren meertjes, maar rond een uur of half tien is alles groen, schijnt het zonnetje en zien we een stuk van 'de muur'. Na wat geworstel met bomen die ook op de foto willen, denk ik dat we toch wat leuke plaatjes hebben.

Natuurlijk halen we ook nog even de lunch op in de restauratiewagen. Rijst met groente en vlees. Complimenten van de Chinese Spoorwegen.

Hoe dichter we bij Beijing komen, hoe dichter de bebouwing wordt. Als er mensen langs het spoor staan te werken stoppen ze en zwaaien enthousiast naar de trein. We zien prachtige stukken natuur, maar ook armoedige wijken.

Langzamerhand pakken we de tassen weer in en ik knap nog even snel een uiltje voor we Beijing binnenrijden. Dat is om ongeveer twee uur. Zodra we het perron oprollen komt een kleine Chinese jongedame onze kant op. 'You can call me Jessica'.
We stemmen het programma voor de eerstkomende dagen met haar af en regelen meteen kaartjes voor het circus van vanavond. Nu naar het hotel!

Twintig minuten later stappen we een geweldig hotel en een nog geweldiger hotelkamer binnen. Vijf sterren Prime Bejing Hotel hebben we wel verdiend na de laatste dagen ontbering en die vijf sterren hebben ze niet uitsluitend voor de ligging (Centrum Beijing) gekregen.
Hier kunnen we naast het bezichtigen van de nodige zaken zeker nog de laatst dagen van deze trip goed afsluiten.
Volgens het boekje moet er internet op de kamer zijn (met kabel) en het is een van de eerste dingen die ik uitprobeer. Facebook doet het niet (was ik al voor gewaarschuwd) en de reisblog bijwerken duurt heel erg lang. Toch lukt het me om alle verhalen die ik heb geschreven erop te krijgen en zelfs een serie foto's. Dan is het al weer tijd om op pad te gaan. Naar het Circus.

We hebben om 6 uur afgesproken in de lobby van het hotel. Jessica zal ons brengen en dat doet ze, min of meer op ons verzoek, per metro. Dan weten we meteen hoe het werkt. Altijd makkelijk. De route die ze heeft uitgestippeld vraagt drie keer overstappen. Ongelooflijk hoe druk het is in de metro. Er staan proppers om zo veel mogelijk mensen naar binnen te krijgen. De eerste metro gaat goed, overstappen en de volgende in. We moeten drie haltes mee en daar gaat het fout. Jessica zegt na twee haltes dat we er uit moeten en in het sardineblikje volgen we haar. Als we eenmaal buiten de metro staan ziet Jessica dat we nog een halte mee hadden gemoeten. Duuh. Dan komen we de eerstvolgende treinstellen niet meer in en gaan we lopend een stukje, daarna weer een volgende metro in en dan zijn we net op tijd in het Theater.

Ze voelt zich schuldig en we krijgen als troost een grote zak popcorn voor tijdens de voorstelling. Ze maakt zich erg zorgen over hoe we terug komen naar het hotel en biedt zelfs aan om te wachten tot na de voorstelling. Dat dachten wij dus even niet. De voorstelling is prachtig, vol acrobatiek en geweldige stunts. Evenwichtskunsten, etc. Niet het circus zoals wij dat bedenken maar het Chinese circus.
Dan de weg terug naar huis en ook nog ergens iets te eten scoren. Geweldig die metro als het niet zo druk is. Van tevoren even goed puzzelen waar je heen moet en geen probleem. Zonder gids. Een metrokaartje (enkeltje waar je maar heen wilt) kost 20 Yuan (ongeveer 20 cent). Dan kun je ook wel een gokje wagen natuurlijk. We stappen ook nog aan de goede kant van het eindstation uit en dan wandelen we in een keer naar het hotel. We besluiten hier maar even wat te eten (inmiddels is het al half tien) en dat kan bij een buffet. Net op tijd voordat de boel sluit nemen we de toetjes.
Als we bij de bar nog even iets gaan drinken vallen we bij het afrekenen bijna van onze stoel:
Waar wij normaal gesproken zeggen dat de ober het wisselgeld mag houden, zei onze jongedame dat we het verschil (o.k. was niet veel, maar toch) niet hoefden te betalen. We hadden geen klein geld meer. Hoe is dat dan?

Een mooie afsluiting van de eerste dag in Beijing. Morgen om 09.30 uur gaat het verder.