Ik schat dat ik bijna 12 uur geslapen heb. Kom maar op Mongolie, wat heb je nog meer te bieden?

Eerst maar even ontbijten en dan zien we dat er ook nog fietsen te huur zijn. Is misschien ook leuk, want we willen nog Turtle Rock zien. Nee, niet de nieuwste animatiefilm maar een stuk gesteente dat als je het op een bepaalde manier, onder een bepaalde hoek en met de juiste lichtinval bekijkt, sprekend op een Schildpad lijkt. Als we naar de ger teruglopen zijn onze Nederlandse buren (ze hebben de ger onder ons) gearriveerd. Ze staan toevallig allebei voor de deur geposteerd en we stellen ons voor. Zij komen uit Limburg en hebben o.a. Noord Korea/China gedaan en zullen met de trein naar Moskou gaan. Ze zien eruit alsof ze aan een Noordpool expeditie zijn begonnen maar dan met authentieke kleding uit Peru (met zo'n veelkleurige muts met van die flapjes). Het eerste wat ze ons vroegen was of we hier woonden. Ik moet nog even denken wat ik daar dan weer mee aan moet. (Hoop dat jullie ons nog herkennen!) Nou kwamen we vrij relaxt aanlopen in onze flannelen shirts met een vest eroverheen, maar goed. Het komt nog wel een keer. We adviseren ze om vooral de paarden een keer te reserveren.

We besluiten eerst een ochtendwandeling te maken en bestellen onderweg, als we de receptionist tegenkomen, twee fietsen. Hij zegt: 'You can also do archery' (boogschieten dus), en dat had voor ons een teken moeten zijn. Maar wij willen fietsen dus hij zal de 'beste' uitzoeken. (tweede teken).

Eerst de wandeling. We gaan een weggetje op dat haaks op de ‘'grote' weg staat. Het is het weggetje waar gisteren de paarden uit getrokken werden door Tommé. Aan het begin staat een Lodge (voor toeristen) en later zien we wegwijzers naar hotels (Karaoke, Sauna, Tennis). Inmiddels begint het te sneeuwen. Steeds korte buitjes. We kluiteren tussen afzettingen door en komen waar we denken dat de paarden van gisteren staan. Vanuit de verte zien we twee bruine paarden. Terwijl we er naartoe lopen worden het koeien. Dus .... niet 'onze' paarden.
We komen huizen in aanbouw tegen. De voortgang zal wel gestopt zijn wegens gebrek aan geld.

Het is een stuk drukker met auto's. Komt natuurlijk ook omdat het weekend is en veel inheemse mensen de stad met de uitlaatgassen ontvluchten. Een nachtje voor 1 persoon in een ger kost 13.000 tugrit. (10 Euro ca.). Terug voor de lunch en om de fietsen op te pikken. De Limburgers hebben ook een paarden rit gepland om 1 uur. Eigenlijk richting Turtle Rock, maar door onze goede recensies van Tul-river naar de Tul.

Ik fiets al lang, heb al veel soorten fietsen gehad, maar dit was weer even een nieuwe ervaring. Ik geef toe dat ik ook nog nooit op een mountainbike heb gereden, maar de mountainbikes die we nu kregen waren bijzonder. De eerst kilometer was het uitproberen wanneer ze het minst problemen veroorzaakten en dat was bij mijn bike al snel. Niet meer schakelen en gaan met die banaan.
Vlado's bike veroorzaakte meer problemen. Hij trapte door (de fiets) en was niet meer in een versnelling te krijgen waarmee de heuveltjes bedwongen konden worden. Dus ... retour naar het startpunt voor een andere fiets. Die hadden ze dus niet, maar geen probleem, hij zou hem even fixen. En dat klopt. De versnelling werd gefixeerd zodat er in ieder geval mee gefietst kon worden en daar gingen we weer. Op weg naar Turtle Rock (the movie, toch misschien een leuke titel voor een film?)

Nou dacht ik al dat ik de Schildpad had zien liggen vlak voor de breakdown van de bike, maar toen we daar aankwamen leek het ineens niet meer op een turtle. Het was trouwens aan de overkant van de golf baan waar we de eerste dag langs de kant van de weg hadden gezeten. Na nog een paar kilometer fietsen zonder schildpad, zijn we maar teruggegaan. En toen zagen we weer dezelfde rotspartij voor een schildpad aan. Dus bij deze ... we hebben Turtle Rock een paar keer gepasseerd, hebben zelfs aan de overkant zitten rusten, maar inderdaad onder een bepaalde hoek, lichtval, etc. kun je het zien. Het is een schildpad. Mission completed.
Terug naar het kamp en Wodka als beloning.

Als we dan eindelijk even plat liggen wordt er weer heel zachtjes geklopt. Dinner at six please? En dan is het kwart over zes, terwijl dinner altijd at seven is. Ik heb weinig met cijfers, maar dat kan ik wel onthouden.

In de eetzaal aangekomen zitten we bij onze fellow-Nederlanders aan tafel. Het gesprek gaat over de landen waar wij en zij geweest zijn en hoe vreselijk koud het was op de paarden. Jip, weten we alles van. Moet je de dag daarna eens op een mountainbike gaan zitten. Voel je ook meteen waar het zadel ook alweer precies zat. Gek genoeg waren ze misschien ook van plan om een fiets te huren.
Zoek de Turtle ... .

Dan is het tijd om af te rekenen voor de paarden en de fietsen. Drie uur paarden en een gids en twee uur, voor de breakdown special price 1,5 uur bikes. Correct, graag afrekenen met een Credit Card. En dan komt het. De manager komt erbij die spontaan in het raamkozijn springt. Als je het apparaat van de credit card onder een bepaalde hoek in het raamkozijn houdt, doet ‘ie het namelijk. Uw kaart alstublieft. Ooh, te lang verbonden; hij gooit ons eruit. Nog een keer proberen en nu een beetje schuiner houden: ja, uw pin, en yes!! Succeeded.

Jongens, ik begrijp het best. Geen internet. Mijn telefoon doet net alsof hij sms-jes verstuurt, maar wordt een beetje gefopt. Dan is een transactie met een credit card helemaal een wonder.

Goed, we laten nog wat delftsblauwe dingetjes achter en gaan inpakken. Morgenochtend worden we om 5 uur opgehaald voor de trein naar Peking van iets over 7. (en in de trein gaan we dan weer naar Moskou tijd?)

Ik ben er klaar voor. Wil wel weer een hotel met een eigen douche. Er moeten nodig wat kleren gewassen worden en ik ben ook wel weer toe aan een goed (of beter) bed. Of een bed met een anders gevormd matras. Dit bed is erg hard op sommige plaatsen.