Om kwart over vier gaat het wekkertje weer. Ik begin eraan te wennen. Kan niet anders ook, zulke onregelmatige dagen wordt ook een gewoonte. Na een korte wasbeurt op weg naar de receptie waar als het goed is twee ontbijtpakketjes klaar liggen en wachten op de transfer. Het spreekt vanzelf dat het nog donker is buite. De hele nacht hebben we serenades van de (drie) honden gehad. Jammer, altijd op het moment -in dit geval de nacht- dat je het het minst kunt hebben. Oorzaak? Het zijn schatten van beesten en onze Mongoolse buren hadden een van de drie een poosje binngehaald. Dan wordt het lastig voor zo'n beest om te snappen dat ‘ie naar buiten moet, dus Bingo! Maakt verder niet uit. Hopelijk kunnen we in de trein lekker slapen.

Om klokslag vijf uur draait onze transferauto het terrein op. Onze gids is meegekomen. De stakkerd! Moest al hartstikke vroeg op. Wel ontzettend lief want op het station begrijpen we niets van alle omroepberichten. Daar aangekoen houdt zij ons natuurlijk netjes op de hoogte, helpt nog even met proviand inslaan en drukt ons een paar keer op het hart toch vooral goed op de bagage te letten.

Het is niet te geloven, maar om iets over half zeven komt de trein het station al binnengereden. Alles klopt weer als een bus en in no-time zitten we in de goede coupé. Bij het instappen ben ik met mijn bagage geholpen door een 'Spanjaard'. Blijkt later iemand uit Azerbeidjan te zijn (met een Spaans uiterlijk). Gezellig mannetje dat tegen iedereen kletst. Niemand verstaat hem, hij verstaat niemand, maar het is een leukerdje. Op een van de stations koopt hij een leuk hoedje, wat hij trots komt showen. Super! Dat zijn ze.

De coupé is zeer luxueus. Deze keer hebben we zelfs een douche (gedeeld met de coupé naast ons). Een Finse jongeman, die in ons stopcontact even een moderne versie van een getto-blaster komt opladen vertelt een heel ander verhaal. Zij zitten in de tweede klas regionen en daar is geen water, lakens hebben ze niet gekregen, handdoeken niet. Noppes. Hij is met een internationaal groepje dat al sinds Moskou in de trein zit (alles bij elkaar zo'n zes dagen). Het stopcontact dat zij in het gangpad hebben zitten staat op 45 volt en dat is net voldoende om een mobiele telefoon op te laden, maar dat is het dan ook wel. Normaal kan het stopcontact worden omgeschakeld, maar inmiddels hebben zij daar het een en ander aan goodwill bij de Provodnik (maar die zal in Mongolie/China wel anders heten) verloren. De Fin werkt namelijk bij de Finse spoorwegen en heeft een internationale sleutel die op alle deuren past. Toen zij te horen kregen dat er geen lakens meer waren, heeft hij de deur waar de lakens lagen opengedaan. Resultaat was overigens wel dat ze de lakens kregen.

Wij hebben alles gekregen, behalve een handdoekje. Hebben we zelf bij ons, dus No Problemo. Niet moeilijk dan, verder is alles perfect geregeld. Best wel vriendelijke Provodnik bij ons. Leve de eerste klas.

Vandaag komen we dus door de Gobi-woestijn. Wel spannend, maar wel slaap. Dus na het nuttigen van het meegekregen ontbijt, aangevuld met onze eigen proviand, even een tukje gedaan. Het bovenbed was al netjes uitgeklapt. Hele brede bedden deze keer. Dat zijn we wel anders gewend.

Tegen het middaguur verandert het landschap naar ... woestijnlandschap. Denk aan kou, vlak, dor, eindeloze vlaktes met in de verte heuvels. Af en toe een dorpje, of eigenlijk een verzamelijk huisjes. Gers.
Kudden kamelen, paarden (met herders), een enkele koe.
Opvallend was een prikkeldraadafzetten die de hele weg langs de spoorbaan stond. De rijweg loopt voor een groot gedeelte parallel aan de spoorweg en die is af en toe voorzien van een onderdoorgangetje (grote buizen) voor dieren (denken we tenminste). De trein gaat niet snel. Dat gevoel werd bevestigd door een auto die ons een keer inhaalde. Lijkt me leuk om een keer in de woestijn echt rond te kijken. Niet per sé deze.

Inmiddels heeft het leven in de trein z'n gangetje weer opgepikt. Beetje lezen, beetje gamen, misschien strakjes nog een filmpje kijken? Twee Mongoolse dames naast ons, waarvan de een later voorzichtig een beetje engels begint te praten. Twee Zwitserse jongelui aan de andere kant naast ons (die van de gedeelde douche) en verder zijn Azerbeidjan en Amerika vertegenwoordigd.
Dames van de restauratiewagen komen langs met eten (No thank you, we hebben al noodles) en nodigen ons uit voor maaltijden in de restaurantiewagen. (Yes, tomorrowmorning want we hebben geen breakfast bij ons).
We eten gedurende de dag de meegebracht (zelfs nog uit Moskou) proviand en bewonderen het landschap en verbazen ons over de omstandigheden waarin de mensen in de dorpen leven. Op de tussenstations staan weer mensen met koopwaar. Het uiterlijk zien we eigenlijk bij iedere stop meer veranderen. Waar het merendeel van de mensen in Mongolie nog ronde ogen hadden, komt de huidplooi hier veel meer voor. Op één van de stations bieden jongetjes stenen (mineralen) aan. Vlado is uitgestapt en zegt niet geinteresseerd te zijn. Reactie: Here sir for you! No money! Mooie steen.

Tegen een uur of zeven krijgen we de eerste papiertjes uitgereikt voor het verlaten van Mongolie.
Kort daarop volgt de paspoortcontrole, stempels, Chinese papiertjes, paspoortcontrole, stempels, andere papiertjes en dan na een uur of twee hebben we dat allemaal gehad en dan krijgen de wagons een ander onderstel.

De spoorbreedte in Rusland (en aanverwante staten) is anders dan die in China (en de rest van de wereld) en de oplossinng daarvoor is: Wagons een voor een ophijsen van hun onderstel en neerzetten op een ander onderstel. Simpel en het werkt, maar duurt lang ... . Het hele ritueel vindt plaats in een soort hangar en kijkend uit het raampje zie ik de werkzaamheden aan de wagon naast ons. Foto's zijn helaas slecht geworden door de vuile raampjes.

Laat in de avond komt de Provodnik ons weer wat formuliertjes brengen. Nader onderzoek leert dat we twee gratis ontbijtjes en twee gratis lunches aangeboden hebben gekregen. Als echte Nederlanders moeten we hier natuurlijk gebruik van maken. Zeker van het ontbijt, want we hebben voor de ochtend geen eten meegenomen. Enige voorwaarde: ontbijt is van half zeven tot zeven uur. We besluiten er gebruik van te maken als we een goede nacht hebben gehad.

Om een uur of half twaalf denk ik dat we het ergste gehad hebben. Na het hijsen en het terugzetten volgt namelijk het, niet al te zachtzinnige, rangeren. Terwijl ik omhoog klim in de hoogslaper krijgen we nog een enorme oplawaai, maar als ik eenmaal lig wordt het rustig. Even later rijden we zelfs weer en slapen we allebei als een roos. Wekkertje staat op 6 uur.