Om kwart voor vier gaat de wekker en even later belt de receptie nog een keer. Eruit want onze Vladimir staat over ee half uur voor de deur. Om ons heen zijn al wekkertjes gegaan en we horen al een hoop geplons in kamers naast, onder en boven ons. Het blijkt een bus vol Duitsers te zijn (nu zonder bus) die zich ook klaar maakt om op stap te gaan. Met de plane naar huis, dan wel te verstaan.

Als we beneden komen staan er voor ons inderdaad 2 lunch boxes klaar en precies op tijd komt Vladimir ons weer ophalen. De rit naar het station duurt ongeveer 5 minuten en we wachten in zijn busje. Hij gaat het station in en komt ons halen zodra de trein eraan komt. Wat een luxe.

Bijna ontroerd nemen we van elkaar afscheid, ach je gaat aan elkaar wennen. Jammer dat de ontmoeten meestel midden in de nacht plaatsvinden. Hij krijg ook een delftsblauw frutseltje en een dollar en is helemaal ontdaan.

De trein is aanzienlijk minder luxueus dan we tot nu toe gewend waren.

Geen stopcontact (het eerste waar ik naar zocht), geen slofjes enzo (nooit aangedaan, maar toch jammer, het zijn zo die kleine dingen), een toilet die net het woord mag hebben kortom, oude treinstellen. Maar natuurlijk wel met z’n tweeen in een coupe. Even later komt een vriendelijke en vrolijke provodnica (duidelijk een Mongoolse dame) ons een lakensetje brengen. Waar we in de vorige trein nog een kop en schotel hadden hebben we hier een kaal tafeltje. Maar wel goudkleurige bekleding en spreien. De gouden koets.

Het eerste wat we doen is een paar uur slapen. Als we rond een uur of 10 wakker worden gaan we eerst op ons gemak ontbijten. Smaakt allemaal goed, we hebben nog fruit dat we ook meteen soldaat maken.

Inmiddels herkennen we twee Zwitsers van onze vorige treintrip (Do you speak German? Ja, maar ik doe het niet) en we maken kennis met twee Nederlandse jongemannen. Een uit Doetinchem en een uit Delft, die een stuk samen optrekken, voordat hun wegen zich scheiden. Zij zijn in de eerste klas terecht gekomen omdat de coupe waar ze in zaten overbevolkt was. Niet zo zeer door mensen, maar door een enorme voorraad handelswaar. Ze zijn gered uit die benarde situatie door een provodnica.

Tijdens een stop gaan ze de trein uit om brood te scoren, maar dat lukt niet. We geven ze een half brood van ons.

Tijdens de trip is het ontzettend druk in het gangpad. Dozen, tassen en zakken worden heen en weer gesleept en als we het op video willen zetten wordt er “No, no” geroepen. Goh! We zijn getuige van de grootste rijdende marktkraam.
Inmiddels verschijnen er paspoppen en mannequinpoppen in het gangpad (ook, misschien wel juist) van de andere coupes en nog voor de trein bij de eerstvolgende halte stilstaat, springen de eersten er al uit om hun waar aan de man/vrouw van Ulaan Ude te brengen. Hard schreeuwend en kwetterend wordt allerhande waar aan de man gebracht. Spijkerbroeken, jassen, truitjes, laarzen, schoenen, portemonnees, noem maar op.

Na zo’n half uur vertrekt de trein (heeeel langzaam) en al rennend springen de handelaars er in. Dan begint het volgende feest. Alle dozen/verpakkingsmateriaal moet “verdwijnen” voor de grenscontrole. Dus zo veel mogelijk wordt overgedaan in tassen die vervolgens weer in allerlei coupes moeten verdwijnen. Ze proberen bij ons (en de andere toeristen) ook nog wat kwijt te raken, maar daar gaat wijselijk niemand op in.

De zwitsers staan bij een onleesbare tijdtabel een beetje te utteren. Ze brabbelen iets over tijd en hoe laat, waarop ik niet kan nalaten te zeggen dat zij degenen met de juiste tijd zouden moeten zijn. Het probleem waar ze mee zitten, wordt me wat duidelijker als ze komen vragen of Ulaan Baatar en Mongolie in het algemeen ook 5 uur tijdverschil hebben met Moskou. Zij hebben in een gids gelezen dat Mongolie nl. Niet meedoet aan de zomertijd. Dus zou het tijdverschil wel eens 4 uur kunnen zijn, zodat we een uur langer hebben om te slapen. Aankomsttijd is nl. 06.30 uur. Dat is natuurlijk de moeite van het uitzoeken waard en ... ze hebben gelijk. De klokjes gaan een uurtje terug. Iedereen die mij een beetje kent, weet dat ik inmiddels allang de kluts (is ’t ie weer) kwijt ben van het tijd wisselen en de koers wisselen en noem maar op. Euro’s, dollars, roebels en nu komen daar nog tugrit (of iets wat erop lijkt) bij. Ik zie wel.

Als we bij de grens komen komt een vrouwelijke douane beambte de coupe binnen. Heel vriendelijk. Ze neemt onze paspoorten mee en we waren ervoor gewaarschuwd dat we die waarschijnlijk pas na een paar uur weer terug zouden krijgen. Zo gebeurt het ook. In de tussentijd moeten we formulieren invullen en wordt onze coupe geinspecteerd door een Rus van een dikke twee meter. Makkelijk met bovenop kijken. Twee honden inspecteren ook de wagon.

Uiteindelijk krijgen we onze paspoorten weer terug.

We rijden een paar honderd meter en het tafereel herhaald zich, nu met Mongoolse beambten. Paspoorten inleveren (maar die krijgen we redelijk snel weer terug), formulieren invullen (die kwamen ze eerder ophalen dan ze uitgedeeld waren, het lijkt het restaurant wel) en weer een vent van zo’n twee meter die de coupe inspecteert. Geen honden.

’s Nachts lijkt het venten van alle waar nog een keer plaats te vinden, maar ... ik slaap dan al.

De bedjes in deze coupes zijn breder en ik ben eerder onder zeil dan ik zelf van plan was. Nou ja, morgen weer vroeg eruit want we komen om ongeveer half zeven ’s ochtends aan.