Jeeehh, we mogen eruit. We moeten er zelfs uit. Vijf over zes Irkutsk tijd en aardedonker. Tot nu toe verliep de reis perfect. Dankzij de Dimitri’s, Borissen, Elena’s en Carina’s en alle mensen die ik vergeten ben.

Na een “valse”stop volgt na een paar minuten de echte en ... we zijn de trein nog niet uit of we zien het bordje Tiara al weer. Deze keer heet onze chauffeur Vladimir. Vladimir spreekt geen woord buiten Russisch, maar heeft een enveloppe voor ons. Informatie over onze nieuwe bestemming en wat er gaat gebeuren. Dus alweer: Prima geregeld. Doet me ook een beetje aan een puzzeltocht denken.

Om een uur of half acht zijn we in hotel “Legend of Baikal” en kunnen we meteen aanschuiven bij het ontbijt. Hier kwam voor het eerst het Point-it boekje goed van pas want er was moeizaam te communiceren. Het menu was in het Russisch en alhoewel we inmiddels wel aardig wat woorden Russisch beheersen, weten we niet hoe jehet schrijft. Dus met behulp van point-it hebben we precies gekregen wat we wilden: Gebakken eieren met spek, brood met kaas en ham en veel thee en koffie.
Tijdens het ontbijt begint het licht te worden en kunnen we iets van de omgeving zien. Prachtig maar bewolkt.

Leuk detail: voor de boter en de extra koffie/thee moesten we extra betalen. (115 roebel geloof ik).

De legende waar het hotel naar is genoemd gaat over Angara (een rivier die uit het Baikalmeer richting Enisei-rivier stroomt) die een dochter was van Baikal. Baikal verstopte haar in zijn water omdat hij niet wilde dat iemand zag hoe mooi ze was. Van een meeuw hoorde Angara van de machtige Enisei. In de nacht sloop ze weg om naar Enisei te gaan. Haar vader was daar boos over en gooie een grote rots achter haar aan. Nog steeds vind je de Shaman steen waar Angara zich van haar vader losrukte.

Het is hier trouwens koud. Heel koud. Toen we het station binnenreden was het geloof ik -2. Maar er staat hier aan het meer een beetje wind en dat maakt het behoorlijk fris.
Na het ontbijt gaan we even op een normaal bed liggen dat niet schudt en hotst. Raar hoor, maar wel zo rustgevend dat ik in slaap val en Vlado tot de ontdekking komt dat hij zich nu niet zo goed voelt. O jee. Misselijk.

Om een uur of twaalf rustig aan op pad gegaan. Het ziet er buiten toch aangenaam uit, dus nog zonder de dikke jassen en handschoenen. Achteraf blijkt dat net te doen. Vanaf de volgende stop zal het ongetwijfeld anders gaan.

We besluiten een stuk langs het meer te lopen en komen al snel langs en Museum met de Flora en Fauna van het Baikalmeer. Binnen blijken ze ook een Aquarium te hebben. Twee schattige zeehondjes (of zijn het nu meerhondjes) die eigenlijk helemaal niet lijken op de zeehondjes die we in Europa zien/hebben. Hele grote ogen en bijna kogeltje rond. Onderweg een vaag broodje gegeten met kool en uien. Geweldig!

Als we het restaurantje verlaten krijgen we gezelschap van een hond. Teefje. Als we een paar andere honden tegenkomen loopt ze trots naast ons. Tot aan het hotel loopt ze met ons mee, onderweg laat ze ons alle interessante plekjes zien. Voor een hond.

Als we terug zijn in het hotel weer even plat en TV kijken. De Russen hebben een andere betekenis gegeven aan het woord na-synchronisatie. Als jehier buitenlandse series hebt praten ze gezellig met z’n allen. Dus niet zoals de Duitsers waarin John Wayne zegt: Haende hoch, du has keine chance. (of iets dergelijks) maar gezellig John Wayne in het Amerikaans en een Rus die samen met hem praat. Zonder intonatie, gewoon de woorden. Een soort ondertiteling voor blinden. Erg vermoeiend en druk.

Vandaag (het blijkt vrijdag te zijn) weer een paar bruiloftsgangers gezien en, wonder boven wonder, in het hotel waar wij logeren en ook het diner wilden gebruiken twee (ja 2) parties in 1 zaal. En ook nog de gewone restaurant-gangers. Beetje te veel van het goede denk ik. De ene club was ook van wat meer “standing” en hield een soort staand etentje met drankjes voor pa, ma, broers en zussen (schat ik zo in).

De andere partij was met een dame in een rode bruidsjurk (ja, en dat zegt dan ook al weer genoeg) die al een kindje had en duidelijk weer in blijde verwachting was. Onze observaties leerden overigens dat niet iedereen zo blij was. Het is wel gewoonte (hebben we inmiddels ook in St. Petersburg ondervonden) dat er zo nu en dan enorm hard geschreeuwd wordt (ik herken het woord Troyka, maar het kan van alles zijn) en uiteindelijk geteld en dat de jonggehuwden elkaar dan zoenen. Zo lang als het geschreeuw duurt. Niet altijd even smakelijk.