Kwart voor zeven Moskou tijd wakker geworden. Plaatselijke tijd is dat inmiddels +3. Dus kwart voor tien.

We hebben de Oeral achter ons gelaten.

Laatste brood gegeten met kaas (if it looks like cheese and it tastes like cheese it must be cheese).

We rijden het station van Ishim binnen en maken wat foto’s. Er staat een stralende zon en de bebossing wordt hier minder. Veel meer open vlaktes en hier en daar een koe. Na Ishim volgt Omsk.

Hier krijgen we een uur tijdverschil erbij. Dus Moskoutijd +3 (+5 NL).

We geven onze Braziliaanse buren een Delfts Blauw doosje als dank voor de Port en lenen van het boek.

Even voor de stop in Barabinks komt een jonge dame van het restauratierijtuig een menu aanbieden. Ze heeft zich ongetwijfeld vergist, want de buitenlanders worden gemeden. Ze zijn vreselijk bang om te communiceren. Het lukt ook van geen kanten. Ze verstaan helemaal niks en kijken dus constant de andere kant uit, terwijl wij toch zo inventief zijn met gebaren en geluiden. Met Kroatisch kreten komen we overigens ook een heel eind.

Gelukkig! Er staan ook Engelse woorden in. Dan weet je wat er in zit (ging ik van uit), maar dan weet je nog niet wat het is. We hebben iets besteld met beef, champignons, uien, zure room en nog wat onduideljik materiaal. Ben benieuwd.

In Barabinsk gaan we de trein uit om drinken en eten voor de volgende ochtend in te slaan. Vlado gaat als eerste en komt trots terug met twee gebakken vissen en een brood. We hebben ook nog een restje wijn: doet me even aan een scene bij een meer denken.

Bij een kioskje op het perron nog worst, kaas, pistachenoten, vruchtensap en water gekocht. Een geweldige foto met onze provodnica (met hoed) en de provodnica van de wagon voor ons.

Je kunt op het perron geweldige bontmutsen kopen, ze zien er alleen vrij synthetisch uit. Toen de trein het perron op reed stond iedereen de mutsen te borstelen zodat ze er toch maar op hun best uit zouden zien. Verder veel vrouwtjes die allerlei etenswaren en drank te koop aan bieden. In de trein komt ook regelmatig iemand langs met gebreide kleding.

Als we in de coupe terugkomen wordt het eten gebracht. Soep! Het is een stevige soep met alle eerder genoemde ingredienten erin. Heel smakelijk. Vlado ziet onmiddellijk zijn kans schoon om de vis soldaat te maken. Gelukkig, want ik was al bang voor een stinkende coupe. De vis heeft meer graten dan me lief is, dus ik doneer spontaan mijn exemplaar. Naast me hoor ik de buren inpakken. Nog een paar uurtjes en zij gaan ons verlaten.

Het landschap is inmiddels weids. Weinig bomen. Onderweg zien we nog wat branden die door mensen onder controle worden gehouden.

Onze provodnica krijgt een paar delftsblauwe klompjes. Sommige mensen moet je te vriend houden.

Novosibirsk is de grootste stad van Siberie. 1,5 miljoen inwoners. 3^e stad in Rusland waar het cultuur en wetenschap betreft. Verder een bekende universiteit. Niet dat we er ook maar iets van zien want we rijden om 22.00 uur plaatselijke tijd het station binnen. Aardedonker. Wat we wel kunnen zien is dat het een grote stad is. Veel lichtjes en wegen met bewegende lampjes. Bewoonde wereld.

Dag Rodrigo en Maria. We zullen jullie de foto’s van het Bajkalmeer sturen.

We lezen nog wat en doen het licht uit. Vanacht vervolgens: ziek! Leve de soep.